دعای كمیل:

اسئلك بحقك و قدسك و اعظم صفاتك واسمائك ان تجعل اوقاتی فی اللیل و النهار بذكرك معمورة و بخدمتك موصولة و اعمالی عندك مقبولة حتی تكون اعمالی و اورادی كلها ورداً واحداً و حالی فی خدمتك سرمداً. . . و اجعل لسانی بذكرك لهجاً و قلبی بحبك متیّماً.

آیه كریمه قرآن: رجال لاتلهیهم تجارة ولا بیع عن ذكراللّه. آیه كریمه قرآن: یا ایهاالذین امنوا اذكروا اللّه ذكراً كثیراً. و سبحوه بكرة و اصیلاً. آیه كریمه قرآن: اقم الصلوة لذكری. آیه كریمه قرآن: اذكرونی اذكركم. آیه كریمه قرآن: الذین اذا ذكر اللّه وجلت قلوبهم. . . آیه كریمه قرآن: الا بذكراللّه تطمئن القلوب. آیه كریمه قرآن: ومن اعرض عن ذكری فان له معیشة ضنكاً. مناجات خمس عشره، مناجات 13، مناجاة الذاكرین:

الهی لولا الواجب من قبول امرك لنزهتك من ذكری ایاك، علی ان ذكری لك بقدری لابقدرك و ما عسی ان یبلغ مقداری حتی اجعل محلاً لتقدیسك. و من اعظم النعم علینا جریان ذكرك علی السنتنا و اذنك لنا بدعائك و تنزیهك و تسبیحك. الهی فالهمنا ذكرك فی الخلاء والملاء و اللیل والنهار و الاعلان و الاسرار و فی السراء و الضراء و انسنا بالذكر الخفی و استعملنا بالعمل الزكی و السعی المرضی و جازنا بالمیزان الوفی.

الهی بك هامت القلوب الوالهة و علی معرفتك جمعت العقول المتباینة فلا تطمئن القلوب الّا بذكراك و لاتسكن النفوس الّا عند رؤیاك. انت المسبح فی كل مكان والمعبود فی كل زمان و الموجود فی كل اوان و المدعو بكل لسان و المعظم فی كل جنان، و استغفرك من كل لذة بغیر ذكرك و من كل راحة بغیر انسك و من كل سرور بغیر قربك و من كل شغل بغیر طاعتك. الهی! انت قلت و قولك الحق: یا ایها الذین امنوا اذكروا اللّه ذكراً كثیراً و سبحوه بكرة و اصیلاً، و قلت و قولك الحق: فاذكرونی اذكركم، فامرتنا بذكرك و وعدتنا علیه ان تذكرنا تشریفاً لنا و تفخیماً و اعظاماً وها نحن ذاكروك كما امرتنا فانجزلنا ما وعدتنا یا ذاكر الذاكرین و یا ارحم الراحمین. فی الحدیث: انا جلیس من ذكرنی. نهج البلاغه، خطبه 225:

اللهم انك انس الانسین لاولیائك. . . ان اوحشتهم الغربة انسهم ذكرك و ان صبّت علیهم المصائب لجأوا الی استجارة بك. . .

سوره زخرف، آیه 36: و من یعش عن ذكر الرحمن نقیض له شیطاناً فهو له قرین. سوره اعراف آیه 201: ان الذین اتقوا اذا مسهم طائف من الشیطان تذكروا فاذا هم مبصرون.

و قیضنا لهم قرناء فزینوا لهم. . . (سوره فصلت آیه 25) یا ایها الذین امنوا اتقوا اللّه ولتنظر نفس ما قدمت لغد و اتقوا اللّه ان اللّه خبیر بما تعملون. و لاتكونوا كالذین نسوا اللّه فانسیهم انفسهم اولئك هم الفاسقون.

دعای كمیل:

اللهم انی اتقرب الیك بذكرك و استشفع بك الی نفسك و اسئلك بجودك ان تدنینی من قربك و ان توزعنی شكرك و ان تلهمنی ذكرك.

نهج البلاغه، خطبه 220:

ان اللّه سبحانه و تعالی جعل الذكر جلاء للقلوب تسمع به بعد الوقرة و تبصر به بعد العشوة و تنقاد به بعد المعاندة و ما برح للّه - عزت الاؤه- . . . عباد ناجاهم فی فكرهم و كلمهم فی ذاتعقولهم فاستصبحوا بنور یقظة فی الاسماع و الابصار و الافئدة.

شهید در اسرار الصلوة می گوید:

الصلوة باب الذكر و الذكر باب الكشف و الكشف باب الفوز الاكبر.

بوعلی در اشارات می گوید:

العبادة عند العارف ریاضةما لهممه و قواه المتخیلة و المتوهمة لیجرها بالتعوید عن جناب الغرور الی جناب القدس فتصیر مسالمة للسر الباطن.

سوره كهف، آیه 101 و 103: الذین كانت اعینهم فی غطاء عن ذكری و كانوا لایستطیعون سمعاً. قل هل ننبئكم بالاخسرین اعمالاً. سوره ق، آیه 22 و 27 درباره قرین: لقد كنت فی غفلة من هذا فكشفنا عنك غطائك فبصرك الیوم حدید. . . قال قرینه ربنا ما اطغیته ولكن كان فی ضلال بعید. از مجموع آیات درباره ذكر حق چند مطلب فهمیده می شود:

الف. ذكر حق مایه حیات، بصیرت و روشنی و رفع حجاب و غطاء است و غفلت از حق موجب عشوه، غطاء، كوری، ظلمت است.

ب. ذكر حق مساوی است با خودیابی واقعی و خودآشنایی و بازیافتن شخصیت واقعی خود، و فراموشی و بیگانگی با خدا و گم كردن خدا مساوی است با بیگانگی باخود، گم كردن خود، فراموشی خود.

ج. غفلت از خدا كه ملازم است با كوری وظلمت و بیگانگی با خود، مستلزم این است كه قرین یا قرنایی از جنس شیاطین همراه انسان بشوند و انسان را مرتب در گمراهی بكشانند، در حالی كه خود خیال می كند مهتدی است، كه فرمود: ومن یعش عن ذكر الرحمن نقیض له شیطاناً فهو له قرین. و انهم لیصدونهم عن السبیل و یحسبون انهم مهتدون. حتی اذا جائنا قال یا لیت بینی و بینك بعد المشرقین فبئس القرین. (زخرف، 36- \38) ایضاً:

الذین كانت اعینهم فی غطاء عن ذكری و كانوا لایستطیعون سمعاً. افحسب الذین كفروا ان یتخذوا عبادی من دونی اولیاء انا اعتدنا جهنم للكافرین نزلاً. قل هل ننبئكم بالاخسرین اعمالاً. الذین ضل سعیهم فی الحیوة الدنیا و هم یحسبون انهم یحسنون صنعاً.

ایضاً:

و قیضنا لهم قرناء فزینوا لهم مابین ایدیهم و ما خلفهم. (حم سجده، 25) این مطلب كه بیگانگی با خدا ملازم است با بیگانگی با خود، از اصول مهم عرفان اسلامی است. در ورقه های یادداشت روح واقعی و روح خیالی این مطلب تا اندازه ای توضیح داده شده است و همچنین در مقالات «سیری در نهج البلاغه» ، مقالات 29- \32 راجع به دنیای مذموم.