در روز 28 صفر 95 رادیو ایران این اشعار را خواند كه از یكی از معاصرین است: شعر چهارم بسیار جالب است. برای مردمی كه نشاط شهادت دارند، برای امام حسن كه پدرش علی است و نشاط شهادتش همان است كه در جمله یفزت و رب الكعبةخلاصه شده است، همان است كه در خطبه ی 154نهج البلاغهخود می گوید: وقتی كه پیامبر اكرم به من گفت: كیف صبرك؟ گفتم: هذا من مواطن البشری و الشكر یا رسول اللّه، كسی [كه ] فرزندش قاسم است كه در جواب: كیف الموت عندك؟ می گوید: احلی من العسل، كسی كه در جنگهای پدر، پدر به زور او را نگهداری كرده بود [1]، كسی كه برادرش امام حسین است با آن نشاط شهادت كه می فرماید: .

انی لا اری الموت الاّ سعادة (شهادة) و الحیوة مع الظالمین الاّ برماً. و می گوید: .

خطّ الموت علی ولد آدم مخطّ القلادة علی جید الفتاة و ما اولهنی الی اسلافی اشتیاق یعقوب الی یوسف. .

چنین كسی و چنان كسانی نشاط و راحتی و ارتیاحشان آنجاست كه به آنها اجازه ی جانبازی داده شود مانند سربازانی كه در میدان جنگ، آهنگهای حماسی آنها را به شور و هیجان می آورد و هر لحظه می خواهند سنگر را رها كنند. برای اینها ماندن در سنگر و در یك شرایط اجباری تحمل سكوت كردن و آب شدن و ذوب شدن و بلكه تحمل طعنه ها و ملامتها و بلكه استماع دشنامها و جسارتها به پدر [بسیار سخت است. ] اینچنین كسان، كارشان صد درجه سنگین تر از شهادت است. صبر 25 ساله ی علی قطعاً از جنگهای دوره ی پیغمبر یا چهارساله ی دوره ی خلافت بسی سنگین تر است. برای ابا عبداللّه نیز تحمل ده سال سكوت [دوره ی] معاویه از پرداختن به جنگ در دوره ی یزید بسی دشوارتر است [2]. توفیق شهادت و انداختن خود در كام مرگ برای آنها جبران مافات و رفع خستگیهای گذشته است. .

اما آن كه سرنوشتش این بود كه تمام عمر خود را به سوختن و ساختن بسر برد، كار او بسی سنگین تر است. بیت چهارم به من این معنی را الهام بخشید. آن پروانه امام حسن مجتبی علیه السلام بود. صلّی اللّه علیك یا ابن رسول اللّه!

---