در كتاب الجزایر و مردان مجاهد صفحه ی 8 از آلفرد دوموسه شاعر معروف قرن 19 فرانسه نقل می كند: «هیچ چیز مانند یك درد بزرگ، آدمی را بزرگ نمی كند. » در قرآن كریم سوره «الم سجده» می خوانیم: و لنذیقنهم من العذاب الأدنی دون العذاب الأكبر لعلهم یرجعون. . . پس از چند آیه می فرماید: و جعلنا منهم ائمة یهدون بامرنا لمّا صبروا. پس از ذكر عذاب ادنی و دنیایی كه به منظور بازگشت به مسیر اصلی است كه همانا حركت به سوی كمال مطلق است، ذكر این مطلب كه قومی در اثر شكیبایی در برابر مظالم دستگاه فرعون و از پادرنیامدن به جایی رسیدند كه گروهی از آنها سمت پیشوایی در اثر این شكیبایی پیدا كردند خیلی جالب است، یعنی درد بزرگ و رنج بزرگ اگر متوجه آدم بزرگ یعنی آدمی كه زنده است و روحش نمرده است [1]بشود، آن مردم بزرگ می شوند، آبدیده می شوند، خالص می گردند، موانع و سدها در وجودشان خراب می شود، حجابها دریده می شود، اما روح حیات و نشاط حیات تجلی می كند، آزاد واقعی می شوند، در اثر فشارها بسیاری از افكار خشك و متحجركننده مانند یك دیوار كهنه خراب می شود و همان ملت به مقام پیشوایی می رسد. در عصر ما ملت فلسطین در اثر رنج بزرگ اسرائیلی در حال بپاخاستن، خالص شدن، زنده شدن، شكستن موانع و خراب شدن دیوارهای عادات است زیرا روح اسلامی اش زنده است و قطعاً پیشوای سایر ملل مسلمان خواهد شد، همچنان كه در چندی پیش دیدیم كه یك نفر از اینها نخست وزیر انقلابی لیبی شد و به كمك عده ای دیگر لیبی را وارد كشورهای انقلابی كردند.

این فلسطینی ها همان مردم سست و بی حس و جاهل و بی سواد بودند كه سرزمین خود را از دست دادند، اكنون از همینها افرادی شجاع و انقلابی [به وجود آمده اند] كه یك دخترشان هواپیمایی را وادار به تسلیم می كند، باسواد و دانشمند كه در میان آنها صدها مهندس، دكتر و متخصص در رشته های گوناگون وجود دارد.

---