مطابق آنچه در سخنرانیهای خلاصه شده ی فاطمیه ی 85 در جلسه ی احباب الحسین بحث كرده ایم، تقیه 5 نوع است و هیچ یك از آنها مربوط به جبن و عدم شهامت و شجاعت و بالأخره مربوط به پفیوزی نیست. آنچه امروز در میان ما هست به نام تقیه، پفیوزی و ضعف و ناامیدی و وارفتگی است كه یك حالت شخصی و اخلاقی است.

عجب این است كه برای این حالت كثیف، به سیرت ائمه ی هدی استدلال می كنند.

اولاً اسلام به طوركلی- كه نمی توان احتمال نسخ داد- پفیوزی را طرد كرده است:

الف. از بنی اسرائیل انتقاد می كند كه می گفتند: اذهب انت و ربك فقاتلا انا ههنا قاعدون(گر به مغزم زنی وگر دنبم- كه من از جای خود نمی جنبم) .

ب. وسائل، ج 2:

عن النبی صلی الله علیه و آله: ان اللّه عزوجل لیبغض المؤمن الضعیف الذی لا دین له. فقیل: و ما المؤمن الضعیف الذی لا دین له؟ قال: الذی لاینهی عن المنكر. ج. نهج البلاغه:

ان الامر بالمعروف و النهی عن المنكر. . . لا یقرّبان من اجل و لاینقصان من رزق. . . د. شیعه و سنی از حضرت رسول روایت كرده اند: افضل الجهاد كلمة عدل عند امام جائر. هـ. در حدیث مفصل و معروف و عالی المضمونی كه در باب امر به معروف و نهی از منكر هست می فرماید:

ولو اضرّت الصلوة بسایر ما یعملون باموالهم و ابدانهم لرفضوها كما رفضوا اسمی الفرائض و اشرفها. ان الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فریضة عظیمة بها تقام الفرائض. . . و تأمنالمذاهب و تحل المكاسب و ترد المظالم و تعمر الارض و ینتصف من الاعداء و یستقیم الامر. و. هركس با روح اسلامی آشنا باشد می تواند بفهمد كه محال است اسلام دستور ضعف و پفیوزی بدهد.

آنچه امروز در میان ما به نام تقیه هست پفیوزی است.

درحقیقت حدیث «التقیة دینی و دین آبائی» مفهوم «الپفیوزیة دینی و دین آبائی» [یافته است. ] اگر روش ائمه این طور بود، چرا یكی از آنها به مرگ طبیعی از دنیا نرفت؟ درست است كه قیام به سیف نكردند اما مبارزه را ادامه دادند. اگر سازش و پفیوزگری را شعار خود قرار می دادند مورد حمایت خلفا قرار می گرفتند و [در] تشییع جنازه شان صدها هزار نفر را شركت می دادند.

داستان امام صادق و هارون در تعیین حدود فدك. داستان امام كاظم و صفوان جمّال كه شترهایش را به هارون كرایه داده بود.

منصور راجع به حضرت صادق گفت: هذا الشجی المعترض فی الحلق.

جریان ولایت عهد حضرت رضا نیز عجیب معنی دار است.