این حدیث معروف است كه رسول اكرم می فرمود: لیغان علی قلبی و انی لاستغفر اللّه كل یوم سبعین مرة. بحار جلد حضرت رسول، نقل كرده از كافی. در كافی ج 2 ص 504 هست: ان رسول اللّه كان لایقوم من مجلس و ان خف حتی یستغفر اللّهعزوجل خمساً و عشرین مرة. ایضاً كافی ج 2 ص 505: كان رسول اللّه صلی الله علیه و آله یستغفر اللّه عزوجل كل یوم سبعین مرة و یتوب الی اللّه عزوجل سبعین مرة. در صافی ذیل سوره ی «اذا جاء نصر اللّه و الفتح» از قمی نقل می كند: قال نزلت بمنی فی حجة الوداع، فلما نزلت قال رسول اللّه صلی اللّه علیه: نُعِیَتْ الیّ نفسی. قیل و لعل ذلك لدلالتها علی تمام الدعوة و كمال امر الدین. و فی الكافی والعیون عن الصادق علیه السلام: ان اول ما نزل اقرأ باسم ربك و آخره اذا جاء نصر اللّه. و فی الكافی عن ام سلمة قالت: كان رسول اللّه صلی اللّه علیه و آله بآخرة لا یقوم و لا یقعد و لا یجیئ و لا یذهب الاّ قال: سبحان اللّه و بحمده استغفر اللّه و اتوب الیه. فسئلناه عن ذلك فقال: انی امرت بها. ثم قرأ هذه السورة. همان طوری كه در ورقه ی منشأ روحی و نفسانی توبه گفتیم، هر اندازه ایمان كه صفحه ی ورود ضربه است قوی و مستحكم باشد، عكس العمل شدیدتر است. به تعبیر دیگر هر اندازه مثلاً خانه ای پاكیزه تر باشد لكه در او نمایان تر است، هر اندازه آینه صافی تر و شفاف تر باشد گردی كه بر او می نشیند نمایان تر است. در كشور صالح، وجود جنایت، عكس العمل شدیدتر تولید می كند و به همین دلیل است كه عكس العمل توبه و استغفار در پاكان و صافی دلان بیشتر و زیادتر است.