مطلب دیگر این است كه برخی مدعی هستند كه فعل اخلاقی مساوی است با فعل دینی. این هم مكتبی است. در این صورت این حرفها همه اش غلط است؛ هر فعلی كه دینی شد اخلاقی است و گرنه اخلاقی نیست. حداقل این است كه بعضی از افعال دینی را در نظر بگیریم، افعال دینی ای كه در آنها نفع غیر مطرح باشد. ولی بالاخره ریشه اخلاقی بودن فعل، دینی بودنش است. پس ما نمی توانیم اخلاق علمی، فلسفی و عقلی داشته باشیم. فقط و فقط می توانیم اخلاق مذهبی داشته باشیم. این البته دو جور می شود تقریر گردد: یكی آن طور كه معمولاً دیگران- مثل ویل دورانت- تقریر می كنند كه اخلاق قدیم اخلاق دینی بود به این ترتیب كه مبتنی بر ترس و طمع نسبت به جهان دیگر بود، مثلاً می گفت: راست بگو و دروغ نگو زیرا اگر دروغ بگویی در جهان دیگر عقوبت می شوی، امانت به خرج ده تا در جهان دیگر به تو پاداش دهند. این نظریه خیلی شبیه به نظریه ضد خود- كه نظریه امثال راسل است- می باشد. امثال راسل هیچ ریشه ای در روح انسان برای اخلاق قائل نبودند و می گفتند كه انسان منفعت جو آفریده شده و غیر از منفعت جویی نمی تواند راه دیگری انتخاب كند، و برای انجام كاری كه در او منفعت غیر باشد باید از هوشیاری او و از همان حس منفعت جویی هوشیارانه اش سود جست كه منفعت تو در این است كه منفعت دیگری را رعایت كنی. این نظریه هم در حقیقت همین را می خواهد بگوید كه انسان منفعت جو آفریده شده، برای اخلاقش هم باید از همان حس منفعت جویی او استفاده كرد ولی نه از راه هوشیاری و عقل بلكه از راه ایمان. باید به او گفت: ای انسان! تو كه منفعت جو هستی، جهان دیگری هست، اگر این كار را بكنی به این شكل ضرر می كنی و اگر كار دیگری را انجام دهی منفعتی بزرگ در جهان دیگر می بری. پس باز باید از همان حس منفعت جویانه او استفاده كرد و ضامن اجرا را ترس از جهان دیگر و طمع به جهان دیگر قرار داد. تقریر دیگر اینكه اخلاق دینی نمی خواهد از احساسات منفعت جویانه انسان استفاده كند، بلكه می خواهد از احساسات خداپرستانه ای كه در هر انسانی به طور فطری و طبیعی هست استفاده نماید.