انسان، دانش و آگاهی را تنها از آن جهت كه او را بر طبیعت مسلّط می كند و به سود زندگی مادّی اوست، نمی خواهد. در انسان غریزه ی حقیقت جویی و تحقیق وجود دارد، نفس دانایی و آگاهی برای انسان مطلوب و لذت بخش است. علم گذشته از اینكه وسیله ای است برای بهتر زیستن و برای خوب از عهده ی مسئولیّت برآمدن، فی حدّ نفسه نیز مطلوب بشر است. انسان اگر بداند رازی در ورای كهكشانها وجود دارد و دانستن و ندانستن آن تأثیری در زندگی او ندارد، بازهم ترجیح می دهد كه آن را بداند. انسان طبعا از جهل فرار می كند و به سوی علم می شتابد. بنابراین، علم و آگاهی یكی از ابعاد معنوی وجود انسان است.