در جمله ی بعد می فرماید: وَ لا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاّ ما ظَهَرَ مِنْها. كلمه ی «زینت» در عربی از كلمه ی «زیور» فارسی اعمّ است، زیرا زیور به زینتهایی گفته می شود كه از بدن جدا می باشد مانند طلاآلات و جواهرات ولی كلمه ی «زینت» هم به این دسته گفته می شود و هم به آرایشهایی كه به بدن متصل است نظیر سرمه و خضاب.

مفاد این دستور این است كه زنان نباید آرایش و زیور خود را آشكار سازند. سپس دو استثنا برای این وظیفه ذكر شده است كه هر دو را مفصلاً مورد بحث قرار می دهیم.