بیانی كه مرحوم آخوند آورده اند این است: هر جزئی كه وجود پیدا می كند طردكننده
عدم خودش است. پس با وجود هر جزئی عدمش منتفی است. بنابراین وجود این
جزء ملازم است با عدمِ عدم خودش (نه با عدم خودش) ، و همچنین ملازم است با
عدمِ جزء بعدی. چون جزء بعدی هنوز نیامده پس عدم او منتفی نشده است. با آمدن
جزء بعدی عدم جزء بعدی منتفی می شود. پس عدم جزء بعدی بر وجود جزء بعدی
تقدم دارد. همین طور هر جزئی عدم خودش را نفی می كند كه قهرا مقارن است با
عدمِ عدمِ خودش كه همان عین وجود خودش است و مقارن است با عدم جزء
بعدی. باز جزء بعدی كه می آید عدم خودش را نفی می كند و مقارن می شود با عدمِ
عدمِ خودش كه عین وجود خودش است و با عدم جزء سوم. جزء سوم هم
همین طور. پس می بینیم كه عدمها هم مثل وجودها تدریجی اند.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج12، ص: 315