وقتی این مطلب ثابت شد كه قابل و مقبول در حركت جوهریه اثنینیت عینی و
خارجی ندارند بلكه اثنینیتشان عقلی است، می گوییم: پس در اینجا قابل حكمی
مستقل از مقبول ندارد كه بپرسیم حادث است یا قدیم؟ ، بلكه در حكمش تابع
صورت است؛ یعنی اگر صورت (مقبول) حادث بود قابل هم حادث است و اگر قدیم
بود آن هم قدیم است. [در اینجا] وقتی صورت حادث و متجدد بالذات است ماده
هم به تبع صورت همان حكم را پیدا می كند و حكم مستقلی ندارد.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج12، ص: 190