مطلب دیگر: مرحوم آخوند می فرماید: در بعضی از اقسام تقدم و تأخر معیت من
جمیع الجهات قابل فرض است، ولی در بعضی اقسام دیگر قابل فرض نیست. مثلا
اگر دو شی ء معیت بالزمان داشته باشند، این معیت معیت من جمیع الجهات است؛
یعنی معیت زمانی این دو شی ء، نسبی نیست، بلكه مطلق است. این برمی گردد به
مسأله زمان. دو حادثه یا دو حركت كه واقع می شوند، اگر معیت زمانی داشته باشند،
من جمیع الجهات معیت زمانی دارند. ولی معیت فی المكان اینچنین نیست، بلكه به
امر نسبی برمی گردد؛ چون بنا بر تعریفی كه برای معیت كردیم معنای معیت مكانی
این است كه میان دو شی ء تقدم و تأخر مكانی نیست. ما گفتیم كه تقدم و تأخر
مكانی، نسبت به یك مبدأ محدود فرض می شود. مثلا نسبت به محراب، امام بر صف
اول تقدم دارد. در اینجا كسانی كه در صف اول ایستاده اند با یكدیگر معیت دارند،
ولی این معیت نسبت به امام است. در همین حال كسانی كه در صف اول قرار
گرفته اند نسبت به دیوار سمت راست یا سمت چپ معیت ندارند.
بنابراین هیچ وقت معیت مكانی نمی تواند من جمیع الجهات باشد، كما اینكه
تقدم و تأخر مكانی هم نمی تواند من جمیع الجهات باشد. به همان دلیل كه تقدم و
تأخر مكانی نسبی است، معیت مكانی هم نسبی است.