یكی از كارهای متهجدین، غیر از مسئله نماز شب، قرآن خواندن در سحر است. مرحوم ابوی ما
(رضوان اللّه علیه) كه از وقتی كه ما یادمان می آید مرد متهجدی بود، صبحها همیشه قرآن
می خواندند. شاید هم بیشتر برای تعلیم بچه ها بود كه بچه ها بیدار بودند؛ و همیشه هم بدون اینكه
وقفه ای باشد روزی یك جزء تمام از قرآن را می خواندند با یك نظم خاصی، یعنی روز اول ماه
جزء اول قرآن و روز دوم جزء دوم، روز پنجم جزء پنجم، روز بیست و هشتم جزء بیست و
هشتم، روز سی ام جزء سی ام، و اگر ماه 29 روز بود روز بعدش دو جزء می خواندند، كه ما هروقت
می خواستیم بفهمیم كه امروز چندم ماه است از قرآن خواندن ایشان می فهمیدیم، اگر می دیدیم
ایشان مثلاً جزء هفدهم را می خوانند می فهمیدیم امروز حتما هفدهم ماه است. بعدها همیشه قرآن
را در سحر می خواندند. این چیز خیلی مهمی نیست، نسبت به ما كه اهل هیچ چیز نیستیم چیز
مهمی است؛ ادب اسلامی این است. اینكه مسلمان، روز بگذرد و یك حزب یعنی یك چهارمِ یك
جزء نخواند انصافا یك ظلمِ به قرآن است. در حدیث است حداقل روزی پنجاه آیه از قرآن
بخوانید.
این است كه در اینجا هم من تفسیر كسانی را قبول دارم كه می گویند مقصود از قرآن خواندن،
مستقل از نماز شب است و قرآن كریم، خواندن قرآن را جدا از نماز شب ذكر كرده است. امام
سجّاد در صحیفه سجّادیه، دعایی كه در ختم قرآن می خواندند، در یكی از جمله هایش می فرماید:
اللهم صل علی محمد و آل محمد و اجعل القر ان لنا فی ظلم اللیالی مونسا. خدایا قرآن را برای ما
مونس در ظلمتهای شب قرار بده. همین طور كه نمازِ در آن ظلمتهای شب اثر دیگری بر روح
انسان دارد
(إِنَّ ناشِئَةَ اَللَّیْلِ هِیَ أَشَدُّ وَطْئاً وَ أَقْوَمُ قِیلاً) [1]به طور مسلّم قرآنی كه در آن وقت با
حضور قلب و با ترتیل خوانده بشود اثر دیگری روی نفس انسان دارد. این است كه می فرماید:
فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنْهُ.
بعد می فرماید:
وَ أَقِیمُوا اَلصَّلاةَو نماز را بپادارید. (البته اختصاص به نمازشب ندارد. )
وَ آتُوا
اَلزَّكاةَو زكات را بدهید. گفته اند مطلقِ صدقات است، اختصاص به این زكات متعارف ندارد.
وَ
أَقْرَضُوا اَللّهَ قَرْضاً حَسَناً*به خدا قرض بدهید قرض الحسنه. ظاهرا در آیات سوره حدید بود، عرض
كردیم كه این جمله به دو معناست، یكی اینكه واقعا مقصود این است كه قرض الحسنه به مردم
بدهید، چون یكی از صدقات بزرگ قرض الحسنه دادن است.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 80