می دانیم كه در قرآن از قیامت به عنوان یك زندگی مجدد یاد شده است. قرآن از زندگی اول انسان كه انسان خلق می شود و روح انسانی به او داده می شود، به نفخ دم و نفخ روح تعبیر كرده است: وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی [1]*كه نه تنها درباره حضرت آدم است، درباره همه انسانها آمده است، یعنی آنجا كه انسان در مرحله جنینی در رحم به آن مرحله ای می رسد كه روح انسانی به او افاضه می شود، قرآن از آن تعبیر به «نفخ» كرده است: دمیدن روح الهی. معلوم است، مقصود این نیست كه فُوت كنند، بلكه نزدیكترین تعبیرات است برای اینكه بیان كنند كه این یك حیاتی است كه خاصیت ماده نیست، بلكه ماده به یك مرحله ای كه می رسد، قابلیت پیدا می كند كه یك فیضی از بالا به آن برسد؛ این را به «نفخ روح» تعبیر كرده اند. حیات مجددی كه جهان پیدا می كند به نام «قیامت» كه در آن حیات مجدد همه عالم حكم یك جنین را دارد كه زنده می شود یعنی دیگر اصلاً مرده ای در عالم وجود ندارد، سنگش هم زنده است، درختش هم زنده است، بدن انسان هم زنده است، زمینش هم زنده است، آسمانش هم زنده است، خورشیدش، آتشش، هوایش، همه چیز ذی حیات هستند، از آن حیات مجدد تعبیر به «نفخ صور» شده است: آنگاه كه ما در «دم» می دمیم، یعنی آنجا كه یك حیات مجدد كلی به همه عالم می دهیم: فَإِذا نُقِرَ فِی اَلنّاقُورِ. یعنی آن وقت كه در آن صور و در آن «دم» دمیده می شود. مقصود قیامت است. فَذلِكَ یَوْمَئِذٍ یَوْمٌ عَسِیرٌآن در آن وقت روزی سخت است. عَلَی اَلْكافِرِینَ غَیْرُ یَسِیرٍبر كافران آسان نیست. مطلب را تكرار می كند: خیلی سخت است و هیچ راه آسانی در آن روز برای كافران وجود ندارد. این همان قُمْ فَأَنْذِرْاست: انذار كن، بگو كه برای كافران چنین روزی در پیش است.

[1] - . ص/72.