اَلَّذینَ هُمْ عَنْ صَلوتِهِمْ ساهونَ. وای به حال گروهی از نمازگزارانی كه از نماز خود غافلند. اینجا هم «لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلّینَ» منحصر نیست به كسانی كه نماز نمی خواندند؛ بلكه می گویند ما در زمره نماز گزاران نبودیم. تیپ نمازگزاران تیپی هستند كه حق نماز را [ادا می كنند. ] نماز به گردن انسان حق دارد. یكی از حقوق نماز احترام نماز است كه نقطه مقابلش می شود استخفاف نماز یعنی سبك شمردن نماز، اینكه انسان نماز را سبك بشمارد، می خواند و سبك می شمارد و به شكل امری كه خیلی مهم نیست تلقی می كند. این «مهم نیست» انسان را- كه نمازخوان هست- از زمره نماز گزاران خارج می كند، یعنی به صورت یك آدمی در می آید كه همان نمازش در روز قیامت دشمن و خصمش خواهد بود، چون دائماً نماز را تحقیر و استخفاف می كرده و به شأنش بی اعتنایی می كرده است.

این حدیث معروف را مكرر شنیده اید، در داستان راستان هم ذكر كرده ایم كه ابوبصیر [1] می گوید: من بعد از وفات حضرت صادق (سلام اللّه علیه) به منزل ایشان رفتم برای اینكه به امّ حمیده همسر ایشان تسلیت بگویم. چشمش به من افتاد. او گریه كرد و من گریه كردم. بعد این خانم فرمود: نبودی، وقت وفات امام یك حادثه عجیبی رخ داد. گفتم: چه؟ گفت: حادثه این بود كه آن لحظات كه امام در حال احتضار بود و گاهی چشمهایش روی هم می رفت و حالت اِغماء مانند داشت و گاهی به هوش می آمد فرمود: فوراً بروید همه نزدیكان، خویشان و اقربای مرا در اینجا جمع كنید. ما به عجله رفتیم همه را جمع كردیم. همین كه همه در اتاق جمع شدند، امام چشمهایش را باز كرد، رو كرد به اینها و فرمود: لَنْ تَنالَ شَفاعَتُنا مُسْتَخِفّاً بِالصَّلاةِ. این جمله را گفت و از دنیا

مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 138

رفت. یعنی شفاعت ما اهل بیت نائل نمی شود به كسی كه نماز را سبك بشمارد. (نگفت نماز نخواند. ) یعنی شفاعت ما شامل نمازخوانهایی كه نماز را سبك می شمارند و احترام برای نماز قائل نیستند نمی شود.

[1] - . ابو بصیر اعمی و كور است و از اصحاب بسیار با جلالت و یار با وفای امام است.