بسم اللّه الرحمن الرحیم
لا أُقْسِمُ بِیَوْمِ اَلْقِیامَةِ. `وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اَللَّوّامَةِ. `أَ یَحْسَبُ اَلْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ. `بَلی
قادِرِینَ عَلی أَنْ نُسَوِّیَ بَنانَهُ. `بَلْ یُرِیدُ اَلْإِنْسانُ لِیَفْجُرَ أَمامَهُ. `یَسْئَلُ أَیّانَ یَوْمُ اَلْقِیامَةِ [1].
سوره مباركه قیامة است كه با جمله «لااُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیمَةِ» شروع می شود. دو سوره در قرآن داریم
كه با لااُقْسِمُ شروع می شود: یكی همین سوره است و دیگر سوره ای كوچكتر از این سوره به نام
سوره بلد كه می فرماید:
لا أُقْسِمُ بِهذَا اَلْبَلَدِ [2]، و این دو سوره را احیانا به نام همین اولشان «لا اُقْسِمُ»
هم می نامند.
این سوره مباركه بیشتر- و بلكه به یك اعتبار همه این سوره- درباره قیامت است و
چیزهایی دیگر كه مربوط به قیامت است. سوره با این جمله شروع می شود:
لا أُقْسِمُ بِیَوْمِ اَلْقِیامَةِ. `وَ
لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اَللَّوّامَةِ. سوگند یاد نمی كنم به روز قیامت و سوگند یاد نمی كنم به نفس ملامتگر.
خود این جمله «سوگند یاد نمی كنم» یعنی چه؟ در زبان عربی رایج است (كم و بیش در فارسی هم
هست) گاهی انسان تلویحاً قسم می خورد نه تصریحاً، و آن وقتی است كه می خواهد بگوید جای
یك سوگند خوردن است، من سوگند نمی خورم ولی جای چنین سوگندی هست؛ و این از نظر
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 142
ادای سوگند بلیغتر است. پس در عین اینكه گفته شده است كه نه سوگند به روز قیامت و نه سوگند
به نفس ملامتگر، یا به تعبیر دیگر سوگند یاد نمی كنم به روز قیامت و سوگند یاد نمی كنم به نفس
ملامتگر، در عین حال نوعی سوگند خوردن است.