یكی از اساتید بزرگ ما از استاد بسیار بسیار بزرگ خودشان
[1]كه مرد موحد كاملی بود مكرر نقل
می كردند و مكرر از ایشان شنیدم؛ گفتند یك وقت در یك جلسه درس كه عده ای بودند و توحید
می گفت و واقعاً در توحید به همین مراحل رسیده بود، وسط توحید گفتن ناگهان یك نگاهی به
اطراف كرد و در حالی كه نگاه كرد اشكهایش هم در چشمش حلقه زد و این شعر را خواند:
هر جا كه بنگرم تو پدیدار بوده ای
ای نانموده رخ، تو چه بسیار بوده ای
این [حالت ] در دنیا برای یك مرد كامل دست می دهد، در قیامت برای همه اهل ایمان.
آنوقت آنجا همین می شود كه:
هر جا كه بنگرم تو پدیدار بوده ای
ای نانموده رخ، تو چه بسیار بوده ای
اما در مقابل:
وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ. و چهرهایی عبوس و گرفته.
تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِها فاقِرَةٌ. . . [2]
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 167
[1] - . [ظاهراً مقصود امام خمینی ره و استادشان مرحوم آیت اللّه شاه آبادی است. ]
[2] - . [چند جمله ای از آخر این جلسه متأسفانه ضبط نشده است. ]