بعد قرآن یك اصل كلی بیان می كند: أَ یَحْسَبُ اَلْإِنْسانُ أَنْ یُتْرَكَ سُدیً. این چه توهمی است برای انسان كه خیال می كند مردن نیستی است و تمام زندگی از تولد شروع می شود و با مرگ پایان می یابد؟ ! اگر این طور باشد و در این خلال هم خدا به او عقل و اراده داده كه با این عقل و اراده می توانسته كار خوب بكند می توانسته كار بد بكند و برای همه اینها آزاد بوده، اگر موجودی اینچنین خلق بشود و با این تجهیزاتِ عقل و اراده و امثال اینها همین جا پایان بپذیرد آیا این زندگی لغو و عبث و بیهوده نیست؟ آیا انسان خیال كرده كه خدای متعال او را مهمل گذاشته؟ ! مهمل یعنی رها شده، هرچه دلش می خواهد- خوب یا بد- انجام دهد، بعد هم هیچ. سُدی یعنی رها شده و مهمل گذاشته شده، اینكه كاری به كارش نداشته باشیم. مانند اینكه كسی بلاتشبیه فرزندی دارد، یكدفعه این فرزند را رهاكرده، اصلاً كاری به كارش ندارد، خوب هم می كند كاری به كارش ندارد، بد هم می كند كاری به كارش ندارد؛ در اینجا می گویند: «اَسْداهُ» یعنی او را به حال خود گذاشته، اصلاً كاری به كار او ندارد.