یك مطلب دیگر: اینجا می فرماید: فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ صبر كن برای فرمان پروردگارت. كلمه «صبر» گاهی با عَلی ذكر می شود، می گویند «صبرِ بر» چنان كه در مورد مصیبت گفته می شود صبرِ بر مصیبت. نمی گویند صبر- مثلاً- برای مصیبت، یا می گویند صبر بر مصیبت یا می گویند صبر در مصیبت؛ صبرِ عَلی و صبرِ فی. یك مورد دیگر در مورد طاعت به كار برده می شود، چون همچنان كه مصیبت صبر می خواهد طاعت هم كه برای انسان زحمت و مشقت دارد صبر می خواهد. مثلاً روزه گرفتن صبر می خواهد، خود نماز صبر می خواهد، حج رفتن صبر می خواهد، جهاد كردن صبر می خواهد. به اختلاف، هر طاعتی نیازمند به صبر به معنی جامع خویشتنداری است. در آنجا می گویند صبر بر طاعت یا صبر در طاعت. نوع دیگر صبر ما داریم كه آن «صبرِ از» است. آن در جایی است كه انسان به یك امری میل دارد، شهوتش تقاضای آن را دارد ولی امر الهی خلاف آن است. اینجا هم انسان باید صبر كند ولی نه «صبرِ بر» بلكه «صبرِ از» یعنی صبرِ از معصیت. در روایات هم هست كه صبر بر سه قسم است: صبر بر مصیبت، صبر بر طاعت، صبر از معصیت. مثلاً گرسنه و محتاجی كه به حرامی می رسد، او هم باید صبر كند، ولی این «صبرِ از» است، از معصیت.

حال یك نوع صبر دیگر ما داریم كه «صبرِ برای» است، صبرِ لـ- ِ. در این آیه آن صبر است:

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ صبر كن «برای» . این در جایی گفته می شود كه صبر مفهوم انتظار را داشته باشد.

مثل اینكه بگویند برای آمدن فلان كس صبر كن، یعنی منتظر باش تا او بیاید. فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ صبر كن برای فرمان پروردگارت. این نشان می دهد كه یك وضعی برای پیغمبر بوده و پیغمبر بی تاب آن وضع بوده است، به پیغمبر دستور رسید فعلاً صبر كن، به موقع فرمان پروردگار می رسد.

حالا صبر كن الآن وقتش نیست، به موقع دستور ما در این زمینه به شما می رسد. این مثل موردی است كه شما از كسی مانند رئیس اداره ای برای كاری دستور می خواهید، مرتب به او می گویید و او می گوید برای این كار صبر كن، یعنی موقعش كه شد من این كار را انجام می دهم. این را می گویند «صبرِ برای» كه معنایش این است: انتظار آمدن یك چیز را داشته باش.