بعضی دیگر گفته اند كه مقصود در همه اینها ملائكه هستند، آن قوا و نیروهای غیبی كه به اذن
پروردگار مدبّر عالم اند. مقصود از «مرسلات عرفا، عاصفات عصفا، ناشرات نشرا، فارقات فرقا،
ملقیات ذكرا» همه، فرشتگانند، یعنی سوگند به فرشتگانی كه پی درپی فرستاده می شوند یا
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 246
فرشتگانی كه فرستاده می شوند كه معروف را در عالم بیاورند كه این یا اشاره به این است كه وحی
را به پیغمبران نازل می كنند و یا اشاره به این كه در دل هر انسانی، هم خیر القاء می شود و هم
وسوسه؛ ملائكه آنهایی هستند كه خاطرات نیك را به قلب انسان القاء می كنند و شیاطین آنها
هستند كه خاطرات شر را القاء می كنند. اگر «عرف» به معنی معروف باشد، یعنی سوگند به
فرشتگانی كه خیرات و خاطرات نیك را به قلب انسان القاء می كنند. آنوقت فَالْعاصِفاتِ عَصْفا هم
همین معنا را می دهد: فرشتگانی كه به سرعت كارشان را انجام می دهند. یا حتی آن معنای دوم
عاصف می تواند با این معنی سازگار باشد: فرشتگانی كه بركَننده هستند نوعی بركنندگی، كه این
دومی چندان وضوح و روشنی ندارد. «ناشِراتِ نَشْرا» هم با این معنی سازگار است: فرشتگانی كه
نشر می كنند [و فیض الهی را پخش می نمایند؛ ] چون همه قوایی كه در عالم هست به نوعی
نامشان مَلَك است. حتی قوای مادی را هم ما می توانیم مَلَك بنامیم تا چه رسد به قوای غیبی و
ملكوتی. ولی همین طور كه عرض كردم با كلمه «
فَالْعاصِفاتِ عَصْفاً» چندان جور درنمی آید كه ما
مقصود از همه این تعبیرات را ملائكه بدانیم.
بعضی هم آمده اند تنصیف كرده اند، گفته اند: دو آیه اول (دو قَسَم اول) اشاره به بادهاست و از
«
وَ اَلنّاشِراتِ نَشْراً» كه یك قَسَم است با تأكید، مقصود ملائكه است، كه این هم باز خالی از
اشكال نیست.