بنابراین ما این فكر را از مغزمان دور كنیم كه چرا قرآن از نعمتهای مادی اسم می برد؟ . تضادِ میان
ماده و معنا به آن شكل مربوط به مسیحیت است كه جایی اگر معنا هست ماده نباید باشد و اگر
ماده هست معنا نباید باشد. در زندگی پیغمبر اكرم اصلاً آدم حیرت می كند. من خودم واللّه از
كسانی هستم كه در سیره پیغمبر نهایت درجه اعجاب دارم. این را می گویم نه به عنوان كسی كه از
امت این پیغمبر است بلكه فكری است كه از روی مطالعات تدریجا بیشتر برای من پیدا شده. هیچ
كس در عالم به عنوان یك شخصیت تاریخی، نه به اندازه پیغمبر، بلكه یك دهم پیغمبر هم در نظر
من اعجاب آور نیست. این آمیختگی ماده و معنا در وجود پیغمبر بزرگترین چیزی است كه فكر
من را همیشه به خودش مشغول می دارد و پیغمبر را در نظر من بزرگ می كند. گویی اصلاً مرز ماده
و معنا برای او وجود ندارد. تمام ماده برای او تبدیل به معنا شده. آنقدر روحانیتْ قوی و فوق العاده
است!
این دو مطلب را عرض كردم یكی برای اینكه ارزش و اهمیت تكذیب را در آنچه كه مربوط
به معارف و شناخت هستی و مربوط به مسائلی است كه به جهان چهره خاص در نظر انسان
می دهد، مسائلی كه اساسا راه انسان را تغییر می دهد، بدانیم تا بفهمیم چرا قرآن پی درپی می گوید:
وَیْلٌ یَوْمَئِذٍ لِلْمُكَذِّبِینَ ، یعنی مكذّبینِ به معاد و یوم الآخر. و دیگر اینكه اگر صحبت از نعمتهای
مادی هم هست باید بدانیم كه در منطق قرآن هرگز نعمت مادی قابل تحقیر نیست، محدودیت قابل
تحقیر است.