اعوذ باللّه من الشیطان الرجیم
فَلْیَنْظُرِ اَلْإِنْسانُ إِلی طَعامِهِ. `أَنّا صَبَبْنَا اَلْماءَ صَبًّا. `ثُمَّ شَقَقْنَا اَلْأَرْضَ شَقًّا. `فَأَنْبَتْنا فِیها حَبًّا. `وَ عِنَباً وَ قَضْباً. `وَ زَیْتُوناً وَ نَخْلاً. `وَ حَدائِقَ غُلْباً. `وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا. `مَتاعاً لَكُمْ وَ
لِأَنْعامِكُمْ [1].
در جلسه پیش راجع به آیه كریمه
فَلْیَنْظُرِ اَلْإِنْسانُ إِلی طَعامِهِ مقداری توضیح دادیم. عرض كردیم
كه ظاهر این آیه به حسب سیاق (چه به آیات قبل از آن نگاه كنیم و چه به آیات بعد) دعوت به
نظر و تفكر در اموری است كه مایه تعیّش و تغذیه انسان است. آیات بعد بیان می كند كه مجموع
جریانهایی از قبیل ریزش باران و آمادگی خاص زمین و روییدن انواع گیاهها، سبزیها، میوه ها و
غذاها، با خلقت انسان رابطه دارد یعنی نمایانگر یك تدبیر عمومی در كار عالم است، و از همه
اینها این نتیجه گرفته می شود كه خلقت انسان عبث نیست و انسان به خود واگذاشته شده نیست.
پس اعمال و كردارهای انسان نهایت و پایانی دارد و انسان به نتیجه اعمال خوب و بد خود
می رسد.
ولی در روایات ما برای آیه
فَلْیَنْظُرِ اَلْإِنْسانُ إِلی طَعامِهِ معنی دیگری هم ذكر كرده اند كه البته
این معنی دوم با معنی اول متضاد نیست.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 379