بسم اللّه الرحمن الرحیم
امروز فكر می كنم بهتر است كه به آن قسمتهایی از نهج البلاغه بپردازیم كه در ذیل آیه
یا أَیُّهَا
اَلْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ اَلْكَرِیمِ بیان شده و در هفته قبل شكسته بسته چند جمله اولش را معنی
كردیم و رد شدیم؛ چون شاید كوتاهی شده باشد. (ایام محرم هم هست، اگر از برنامه اصلی
خودمان خارج شدیم مانعی ندارد. )
مواعظی است از مولای متقیان علی علیه السلام در ذیل آیه كریمه
یا أَیُّهَا اَلْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ
اَلْكَرِیمِ ِ. «ای انسان! چه چیز سبب شده است كه به پروردگار كریمت مغرور گردی؟ ! چه چیز سبب
این غرور شده است؟ ! » عرض كردیم كه این آیه اتفاقا از آیاتی است كه بعضی خواسته اند آن را به
گونه ای تفسیر كنند كه خود این آیه نیز سبب غرور شود. این یك حالتی است در بشر كه هر وقت
با مستمسكهایی رو برو می شود كه بهانه ای بشود برای گریز از عمل، فورا به این مستمسكها- با
اینكه اساسی هم ندارد- می چسبد.