نظیر این تقسیم بندی انسانها به سه گروه كه در قرآن است، به تعبیر دیگری در حدیث آمده است.
می فرماید: الدنیا حرام علی اهل الآخرة و الآخرة حرام علی اهل الدنیا و كلاهما حرامان علی اهل الله.
«دنیا (یعنی دنیاپرستی) حرام است بر اهل آخرت، و آخرت حرام است بر دنیاپرستان و هر دوی
اینها (یعنی پرستش و خواستن اینها) حرام است بر اهل اللّه. » اهل اللّه همان مقربین هستند، اهل
الآخره همان ابرار هستند و اهل الدنیا همان فجار هستند. اهل الآخره مردمی هستند كه واقعا كار
می كنند و زحمت می كشند تا در آخرت خدای متعال به آنها لطف و تفضل كند و نعمت و بهشت
بدهد. اینها گاهی كارهایی می كنند كه بالاتر از حد بهشت است و محض رضای خداست كه این
می شود همان
مِزاجُهُ مِنْ تَسْنِیمٍ ؛ یعنی از آن سرچشمه ای كه مقربین همیشه از آن می نوشند و از آن
سرچشمه ای كه علی بن ابی طالب همیشه از آن می نوشد (و هیچ وقت چشمش را هم به بهشت
نینداخته و همیشه چشمش به خدا بوده و بس) . گاهی یك چاشنی ای در آشامیدنیِ (رحیق) این
اهل الآخره وجود دارد. ولی مقربین خودشان همیشه از آن سرچشمه (تسنیم) می نوشند و از غیر
آن نمی نوشند.
در سوره
هَلْ أَتی هم فرمود:
عَیْناً یَشْرَبُ بِها عِبادُ اَللّهِ یُفَجِّرُونَها تَفْجِیراً [1]، و بعد از چند آیه
می فرماید:
وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً [2]پروردگار آنها به آنها آشامیدنی ای آشامانید كه طهور بود
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 455
(یعنی پاك كننده بود و آنها را از همه چیز پاك كرد) .