مولوی داستانی آورده راجع به اثر حرف و تلقین دیگران. می گوید یك ملاّ مكتبی بود كه عده ای
بچه مكتبی داشت. روزی یكی از این بچه مكتبی ها كه خیلی بچه شیطانی بود به بچه ها گفت: بیایید
نقشه ای بكشیم كه امروز ملاّ ما را مرخص كند برویم بازی كنیم. بعد دستور داد كه هر كدام به طور
جداگانه به او می گوییم كه شما حالتان خوش نیست. طبق قرار، بچه اول كه از در وارد شد سلامی
كرد و بعد نگاهی به چهره ملاّ كرد و گفت: جناب ملاّ خدا بد ندهد، مثل اینكه حالتان خوش
نیست. ملاّ گفت: نه، حالم خیلی خوب است، برو بنشین سر جایت. دومی آمد نگاهی كرد و گفت:
مثل اینكه حالتان خوش نیست. گفت: نه پسر، برو بنشین سر جایت. سومی كه آمد و همان حرف
را تكرار كرد، خود ملاّ هم شك كرد و گفت: نكند حالم خوش نیست، شاید اینها بهتر از من
می فهمند. چهارمی كه آمد و گفت: مثل اینكه حالتان خوش نیست، جواب داد: خودم هم احساس
می كنم یك كمی حالم خوش نیست. پنجمی و ششمی كه آمدند، كم كم وحشتش گرفت و گفت:
بله، من حالم خوش نیست، شما بروید، من باید امروز كسالتم را معالجه كنم. غرض اینكه با همین
تلقینها او را انداختند و بستری كردند.