در اینجا خداوند كلمه «طارق» را كه به همان معنای آینده و ظاهر شونده و وارد شونده در شب
است، بعد از كلمه «سماء» (آسمان) ذكر كرده؛ ولی چون این لغت به این معنایی كه قرآن در اینجا
قصد كرده، در جایی به كار برده نشده، لهذا خودش فورا می فرماید:
وَ ما أَدْراكَ مَا اَلطّارِقُ تو چه
می دانی كه طارق چیست؟ !
آن چیزی كه شب ظاهر می شود چیست؟ آن چیزی كه شب گویی درِ آسمان را می كوبد و
وارد فضای آسمان می شود
[1]چیست؟
اَلنَّجْمُ اَلثّاقِبُ . مقصود از طارق، ستاره است؛ یعنی سوگند به
ستاره هایی كه در شب طلوع می كنند. «ثَقْب» یعنی سوراخ كردن. به ستاره از آن جهت «ثاقب»
می گویند كه وقتی طلوع می كند، نورش در فضا پخش می شود و گویی این نور پرده شب را سوراخ
می كند و می شكافد و وارد می شود. پس مقصود این است: سوگند به آسمان و سوگند به
ستارگانی
[2]كه در دلِ شبِ تاریك طلوع می كنند و در صفحه آسمان ظاهر می شوند.
[1] - . البته این یك تشبیه است.
[2] - . ستاره خاصی مقصود نیست.