از یك جنبه دیگر هم آن روز برای عده ای از مردم غاشیه است و آن این است كه گناهان اهل
عذاب بر آنها احاطه می كند، دور آنها را می گیرد چون هر عملی كه انسان در این دنیا مرتكب
می شود، چه خوب و چه بد، تجسم یافته آن را در آن جهان می بیند یعنی خود عملش را مجسم در
آنجا می بیند. مثل كسی كه فرزند تولید می كند و این فرزندان می آیند دور و بر او را می گیرند
اعمال، دور انسان را می گیرد، با این تفاوت كه كسی كه فرزند دارد یك یا چند فرزند دور او را
می گیرد اما آنجا میلیونها عمل دور انسان را می گیرد. عملهای خیر، آزاد كننده و رهایی بخش
انسان هستند، به منزله یك مركوب برای انسان اند و به منزله پر و بال برای انسان اند كه انسان را
پرواز می دهند و به حركت در می آورند. اعمال شر بر عكس، مثل یك عده فرزندان افلیج اند كه بارِ
دوش انسان هستند و بر انسان احاطه می كنند و دور او را می گیرند آنچنان كه دیگر منفذی برای
وجود او باقی نمی گذارند.
در یك آیه قرآن می خوانیم كه:
بَلی مَنْ كَسَبَ سَیِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُهُ [1]آن كسی كه كسب
گناه كرده است، اكتسابش همه گناه بوده و خطیئات و خطایای او بر او احاطه كرده اند. ولی ما
راجع به كارهای خیر تعبیر «احاطه» نداریم. احاطه مانند این كه كرم ابریشم می تند و كار می كند
ولی به دور خودش می تند، آنقدر به دور خودش می تند و می تند كه ناگهان در آن وسط، خودش
خفه می شود. گناهان انسان مثل حالت همین كرم ابریشم است، یعنی مثل این است كه انسان هر
چه گناه می كند مرتب دارد به دور خودش دیوار می كشد اما دیوارهای آتشین، تا آنجا كه آخرین
منفذها را هم بر خودش می بندد و دیگر راه بیرون آمدن ندارد.
در مورد جهنم آمده است كه:
وَ إِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحِیطَةٌ بِالْكافِرِینَ [2]ولی در مورد بهشت نگفته اند
كه بهشت محیط به [مؤمنین ] است چون بهشت فضای باز و آزاد است نه زندان، و جهنم است كه
برای انسان زندان است. گناه، انسان را در زندان خودش محبوس می كند ولی طاعت به منزله بال
است، انسان را با خودش حركت و پرواز می دهد.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 520