حال اینجا می فرماید:
لِسَعْیِها راضِیَةٌ. `فِی جَنَّةٍ عالِیَةٍدر بهشتی عالی و بلند و بلند قدر، یعنی چیزی
كه برای شما قابل تصور نیست.
لا تَسْمَعُ فِیها لاغِیَةًدر آنجا سخن بیهوده ای هرگز نمی شنوی (این
چهره ها نمی شنوند، یا تو نمی شنوی ای شنونده، ای مخاطب) . از خصوصیات بهشت، گذشته از
مسئله تجسم اعمال، این است كه در آنجا خدای متعال به انسان یك اراده ای می دهد و اشیاء را
تابع اراده انسان می كند به گونه ای كه هر چه را كه بخواهد، برایش حاصل و موجود می شود، یعنی
در آنجا با اراده خودش می تواند اشیاء را بیافریند.
حتی حدیثی هست كه این حدیث در یك تعبیری است كه شاید برای بعضی اذهان سنگین
باشد. نامه و خطاب می رسد از خدا به این بندگان به این عبارت: از حیّ قیّوم نامیرا به حیّ قیّوم
نامیرا، از خدای زنده ای كه قیّوم است و آنچه اراده كند صورت می گیرد و هرگز نمی میرد، به انسان
زنده نامیرای قیّوم كه خدا به او اجازه داده كه هر چه بخواهد ایجاد شود، ایجاد بشود. تابع خواسته
انسان است؛ آنچه را كه بخواهد از نعمتها، ایجاد می شود.
آنگاه آن نعمتهای به اصطلاح شبیه نعمتهای دنیایی را كه مردم در اینجا می فهمند ذكر می كند:
در آنجا چشمه جاری، سریرهای مرفوع: تختهای پوشیده (یا سرورآور و بهجت افزا) و بلند مرتبه
یا بلند قرار داده شده، مقامات خیلی عالی و بالا، جامهای نهاده شده (اكواب موضوعه) و مخدّه ها
و بالشهای ردیف شده و فرشهای گسترده شده، تمام اینها برای هر كه بخواهد موجود است.