علی علیه السلام فرمود: و لئن أمهل الله الظالم فلن یفوت أخذه و هو له بالمرصاد علی مجاز طریقه و بموضع
الشجا من مساغ ریقه
[1]. اگر خدا به ظالم مهلت می دهد خیال نكنید كه ظالم از چنگ خدا در رفته
است، اخذ او از خدا فوت نمی شود؛ یعنی از چنگ عدالت الهی بیرون نمی رود. خدا در گذرگاه او
هست، یعنی در گذرگاه او عدل الهی ایستاده است و مانند یك استخوان در آنجا كه می خواهد آب
دهان را با گوارایی و نرمی فرو ببرد گلوگیرش می شود.
اینجاست كه قرآن آن مطلب اصلی را كه به منزله یك تفسیر كلی از حرفهای گذشته است
بیان می كند:
فَأَمَّا اَلْإِنْسانُ إِذا مَا اِبْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَكْرَمَنِ. `وَ أَمّا إِذا مَا اِبْتَلاهُ فَقَدَرَ
عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهانَنِ . كلمه «ربّ» با عنایت به مطلبِ اینجا آمده است، چون صحبت امتحان
الهی است و امتحان مظهر ربوبیت الهی است، یعنی وسیله پرورش دادن و تكمیل انسان است.
[1] - . بحارالانوار، ج /34ص 81.