كلمه «طَحْو» و كلمه «دَحْو» در قرآن در مورد زمین به كار برده شده. در جای دیگر فرمود: وَ اَلْأَرْضَ بَعْدَ ذلِكَ دَحاها [1]. بعضی ایندو را دو لهجه و دو تلفظ از یك لغت دانسته اند و بعضی گفته اند اینها دو لغت اند. بعید نیست كه ایندو یك لغت و دارای یك معنا باشند. «دَحْو» و «طَحْو» معانی متعددی دارند. یكی از این معانی «گسترانیدن» است. زمین گرچه در ذات خودش كروی است اما نسبت به انسان و از نظر انسان كه در روی زمین راه می رود یك بساط گسترده است. معنای دیگر آن «پرتاب كردن» است. عرب به بازی الك دولك می گوید: مِدْحاة بازی [2]. بعضی می گویند: «وَ اَلْأَرْضِ وَ ما طَحاها» اشاره به آن است كه خدای متعال این زمین را به گردش درآورد؛ یعنی همان طور كه شیئی را با یك ضربه به حركت درمی آورند زمین هم یك شی ء چسبیده به شی ء دیگر بود، بعد كه جدا شد به حركت درآمد.

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاهاسوگند به جانی (نمی گوید «به جان» بلكه می گوید «به جانی» ) و آنچه این جان را تعدیل و تكمیل كرد و بیاراست؛ یعنی آنچه این جان لازم دارد به آن داد. خلاصه یعنی قسم به جانِ آدمی. تا اینجا نُه سوگند ذكر شده بود: سوگند به خورشید و سوگند به نورِ اولِ روزش، سوگند به ماه، سوگند به روز، سوگند به شب، سوگند به آسمان، سوگند به ساختمان آسمان، سوگند به زمین و سوگند به آنچه زمین را گسترانید یا به حركت دورانی درآورد. بعد از همه اینها سوگند می خورد به جان، كه مقصود جان آدمی و روح انسان است، و سوگند می خورد به آن قوه و نیرویی كه این جان را تعدیل و تكمیل كرد. سوگندهای قبلی سوگند به اموری- و به قولِ امروز به محیطها و شرایطی- بود كه خلق شده اند تا زمینه برای خلق و پیدایش انسان در روی زمین پیدا شود.

[1] - . نازعات/30.

[2] - . در این بازی چوب كوچكی را كه سرش تراشیده و باریك شده با چوب بزرگی پرتاب می كنند و این چوب باید برود و روی حسابی در محل خاصی كه برای آن در نظر گرفته اند قرار بگیرد.