باتقواها چه كسانی هستند؟
اَلَّذِی یُؤْتِی مالَهُ كسانی كه بخل نمی ورزند و در راه خدا مالشان را (یا
آنچه را كه دارند) انفاق می كنند. خیلی ها پول خرج می كنند و به مردم سور می دهند. آیا هركسی
كه مالش را خرج كرد [از آتش جهنم دور گردانیده می شود؟ ] نه،
اَلَّذِی یُؤْتِی مالَهُ یَتَزَكّی آن كه
مالش را می دهد به قصد اینكه پاك بشود، نه به قصد ریا، نه به قصد شهرت، نه به قصد اینكه مثلا
می خواهد وكیل یا رئیس انجمن محل بشود.
وَ ما لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزی آن كسی كه برای خودش در نزد احدی نعمتی به عنوان
پاداش نمی بیند؛ یعنی آن كسی كه ای بسا نعمتش پیش خیلی از مردم هست، ولی ابدا از خودش
نعمتی پیش كسی نمی بیند و از كسی هم توقع پاداش ندارد. بخشش خالص چنین بخششی است.
اگر انسان از مال دنیا یا از نعمت دیگری به كسی ببخشد، اما همیشه در ذهنش این باشد كه منم كه
به فلان كس كمك كردم و او را نجات دادم، و طبعا از او توقع تشكر داشته باشد، این بخششْ
خالص نیست. بخشش خالص این است كه همین قدر كه بخشید، دیگر جز خدا كسی را در نظر
ندارد و اصلا به این بخشش فكر نمی كند، بلكه از خدا ممنون است كه وسیله خیر شده است.
شنیده اید كه ائمه اطهار رسمشان این بود كه اگر كمكی به فقیری می كردند دستشان را پایین
می گرفتند كه دست فقیر بالا باشد. می گفتند: ما چون به دست خدا می دهیم نمی خواهیم دستمان
بالای دست خدا باشد.