اگر درست دقت كنیم عین همان حالتی است كه در دنیای بیرون میان زن و مرد هست. خداوند جنس مرد را متحرك و جنس زن را ساكن خلق كرده. حال اگر ما به زمین برویم یا به آسمان و بخواهیم از فرنگیها (آمریكاییها و اروپاییها) تقلید كنیم و بخواهیم نظام خلقت را تغییر بدهیم، زندگی خودمان را خراب كرده ایم و كار دیگری نكرده ایم.

مجموعه آثار شهید مطهری . ج28، ص: 654

مرد شتابان به و زن با درنگ

آب نخیزد چه بجنبد دو سنگ

وقتی كه زن بخواهد در نقش مرد ظاهر شود و مرد بخواهد در نقش خودش یا در نقش زن ظاهر شود، جز خراب شدن زندگی چیز دیگری نیست. آن هسته اصلی كه از مرد جدا می شود جهنده و متحرك و سایل است و اوست كه به خواستگاری سلول زن می رود. (روزی كه زن دنبال مرد افتاد اولِ بدبختی است. ) او ساكن و آرام در خانه خودش نشسته و منتظر خواستگاری است كه سلول جنس نر به سراغش بیاید. وقتی كه آمد، می گویند اول آرام آرام می آید در نقطه ای كه در دسترسی او قرار می گیرد، آن تحرك از بین می رود و همانی كه سایل و جهنده بود، در یك نقطه از رحم می ایستد و اتراق می كند. مثل یك زالو به یك نقطه می چسبد و تعلق پیدا می كند و وابسته می شود و دیگر از جای خودش تكان نمی خورد، و شروع می كند به رشد كردن. مرتب از بدن مادر تغذی می كند. همین كه بزرگ شد دو تا می شود، دو تا چهار تا می شود، چهار تا هشت تا می شود. . . . تا یك مرحله، به یك نسبت رشد می كند. بعد كم كم برآمدگیها و فرورفتگیهایی در اطرافش پیدا می شود كه مبدأ به وجود آمدن اعضا و جوارح و همان مرحله «مُضْغه ای» در قرآن است. مضغه یعنی گوشت جویده كه بریده بریده است و یكنواخت نیست و برآمدگی و فرورفتگی دارد.

بنابراین «علق» همان «علقه» است كه در جای دیگر قرآن آمده و در قرآن مرحله علقه بودن بعد از مرحله نطفه بودن است. مرحله نطفه بودن مرحله تحرك و سیلان است، یعنی آن وقتی است كه هنوز هسته اصلی به وجود نیامده، بلكه نیمی از آن هسته است كه همان نطفه مرد است. علقه بودن مرحله ای است كه نطفه به یك نقطه تعلق پیدا می كند و وابسته می شود، در یك جا قرار می گیرد [1]و شروع می كند به رشد كردن، و آن همان مرحله ای است كه نطفه جنس نر و نطفه جنس ماده مجموعا یك واحد را تشكیل می دهند و از آن جاست كه انسان به وجود می آید. یعنی مبدأ تكوّن و انسان بودن انسان علقه بودن است.

[1] - . نه اینكه چون زالو شكل است به آن «علق» گفته شده.