سؤال دوم: آیا شرط قرائت، تقدس است؟ یعنی قرائت، خواندن یك متن تنظیم شده مقدس را
می گویند، یا لازم نیست كه آن متن متن مقدسی باشد؟ یعنی آیا تعبیر قرائت را فقط در جایی
می گویند كه برای آن متن قداستی قائل اند؟ مثلا یك وقت من دعای صحیفه یا خطبه نهج البلاغه یا
قرآن یا فتوای یك عالم بزرگوار را می خوانم؛ اینجا می گویند «قرائت كرد» ، ولی آیا [در مورد
خواندن ] نوشته هایی كه هیچ احترامی ندارند نیز قرائت می گویند؟
ظاهر این است كه در مفهوم قرائت، قداست نخوابیده و در متنهایی كه برای آنها احترام قائل
نباشند نیز قرائت می گویند. مثلا چنین نیست كه اگر كسی نامه یك آدم غیر محترمی را در جایی
بخواند و بگوید «نامه فلان كس را قرائت می كنم» به او بگویند «این چه ارزشی دارد كه كلمه
قرائت را به كار می بری؟ ! » .
بله در كلمه «تلاوت» مفهوم قُدس خوابیده و آن را در هر جایی به كار نمی برند؛ یعنی یك
متن مقدس را می گویند «تلاوت كرد» و در مورد یك متن غیر مقدس كلمه تلاوت نمی گویند.