كه انسان یك آینه صاف پاكی داشته باشد و مرتب روی این آینه را با یك دستمال صاف نازكی پاك كند؛ یك گرد مختصری می آید زود دستمال می كشد. یك آینه اگر صاف و شفاف باشد چیزهایی را كه چشم هم هرگز آن را نمی بیند و درك نمی كند [1]نشان می دهد. اما ممكن است روی دیواری گرد فراوانی بنشیند به طوری كه اگر شما یك دستمال روی قسمتی از آن بكشید و نگاه كنید، پر از گرد و خاك باشد ولی وقتی به آن دیوار به همین صورت نگاه می كنید، روی آن گرد و غباری احساس نمی كنید. تازه اگر دیوارِ سیاهی باشد، چنانچه مركّب هم روی آن بریزید این دیوار حساسیتی ندارد و چیزی را نشان نمی دهد. اما اگر یك ذره گرد روی آینه بنشیند آینه نشان می دهد.

برای شخصی مثل پیغمبر اكرم هر گونه توجهی به غیر خدا [حكم گرد روی آینه را دارد. ] با اینكه در همان حالی كه به بنده ای توجه دارد یا دارد موعظه می كند یا با زن خودش حرف می زند و یا غذا می خورد هرگز و یك ذره غافل از خدا نیست، اما باز فرق است میان اینكه او همیشه با خدا خلوت كرده باشد و اینكه لحظه ای با خلق خدا در عین حال محشور باشد. همه اینها برای او حكم آن گرد را دارد كه روی آینه می نشیند. هر چه كه بیشتر استغفار كند حساسیتِ بیشترِ آن آینه را نشان می دهد.

پیغمبر اكرم فرمود: نعیت الی نفسی [2]یعنی نفس من به من خبر داد و دارد به من شهادت می دهد كه من عن قریب باید بروم. خدا با نازل كردن این سوره به من اعلام كرده كه تو باید بروی.

این، اعلام آمادگیِ بیشتر است. نگویید «پیغمبر آماده است» . هر كسی یك درجه و مرتبه و مقامی دارد و در مقام و جای خودش وظیفه ای دارد.

[1] - . [یعنی به آن توجه ندارد. ]

[2] - . تفسیر فرات ص 614.