از روزهاى بسیار مهم ما ... شهادت شهید بزرگوار علامه مطهرى است. چرا كه واقعاً فقدان ایشان جزء خسارتهاى جبران ناپذیر جنایات منافقین است. ما مثل مرحوم مطهرى خیلى كم داشته‏ایم چه اینكه حالا هم خیلى كم داریم. و شما با كتابهاى ایشان، سخنرانیهاى ایشان، آنهایى كه با ایشان نزدیك بوده‏اند و محضر ایشان را درك كرده‏اند و شاگردان ایشان آشنا هستید.

امام امت، استاد مطهرى را پاره تن خود معرفى كردند و دشمن هم حساب شده و با چراغ آمد و به حساب خودش ضربه اى زد كه دیگر جمهورى اسلامى كمر راست نكند. اما خون این شهید، آثار این شهید، قلم و بیان این شهید- كه امام هم مهر تأیید پاى آن گذاشتند- اهداف دشمن را معكوس كرد. یعنى آنچه كه از نوك قلم ایشان تراوش كرده بود با شهادت ایشان، با خون ایشان رنگ خون گرفت.

اگر ما دیروز از یك استاد فیلسوف مفسر اخلاق دان فقیه، حرف مى‏شنیدیم، امروز از همه اینها به اضافه شهید مى‏شنویم.

شهادت، به خاطر افتخارى كه براى انسان مى‏آورد و به خاطر صلاحیتى كه از انسان كشف‏

مى‏گردد، مشخص مى‏كند كه این شخص چه مقامى داشته و شهادت به خاطر صداقتى كه در جامعه به انسان مى‏دهد، گفته‏هاى گذشته انسان، تاریخ انسان، بیت انسان، و فامیل انسان را آن چنان مى‏كند كه همه اینها مى‏توانند انسان‏ساز باشند. همین آثارى كه ما از كربلا و شهداى دیگر داریم مربوط به همین قضیه است.

من از این امت مى‏خواهم كه سالگرد این شهید بزرگوار را براى همیشه زنده نگه دارند و از مجامع تبلیغى كشور مى‏خواهم كه دائماً كمك كنند كه خون این شهید بجوشد و از صدا و سیما و سایر مراكز خبرى و تبلیغى مى‏خواهم كه هر چه امكانات دارند به كار ببرند كه مردم این گونه افراد را فراموش نكنند. و تا نام اینها زنده باشد دین را زنده نگه مى‏دارند. ...به فامیل محترم ایشان و فرزندان عزیز ایشان كه مثل خود آن بزرگوار روح فتوّت و بزرگوارى و تحقیق در آنان وجود دارد، این افتخار را تبریك عرض مى‏كنم و ان شاءاللّه امت هم قدر این بزرگواران را مى‏داند.[1]