...از همان زمان، رهبرى را در آقاى خامنه ‏اى مى‏دیدم، چرا كه ایشان ذخیره الهى براى بعد از امام بوده است.باید او را در اهدافش یارى كنیم.باید توجه داشته باشیم كه مخالفت ‏با ولایت فقیه، كار ساده‏اى نیست.هنگامى كه میرزاى شیرازى بزرگ، مبارزه با دولت انگلستان را از طریق تحریم تنباكو آغاز كرد، یك روحانى با او مخالفت كرد و میرزا با شنیدن مخالفت او، وى را نفرین كرد.همان نفرین باعث‏ شد كه نسل او از سلك روحانیت محروم شوند.پسر جوانش جوانمرگ شد و حسرت داشتن فرزند عالم به دل او ماند.

آقای حسین حیدری كاشانی كه سال ها توفیق درك محضر حضرت آیت الله بهاءالدینی را داشته است، در همین باب خاطره ای نقل نموده كه خواندنش خالی از لطف نیست:«در یكی از سفرهایی كه مقام معظم رهبری به قم تشریف آوردند صبح روزی بود كه یكی از دوستان بزرگوار در منزل آمد و فرمود: آقا به منزل آقای بهاءالدینی می آیند، بیا برویم.

به اتفاق ایشان به منزل آقا رفتیم وارد اتاق منزل شدیم، مقام معظم رهبری اظهار لطف و مرحمت فرمود، نشستیم. آقای بهاءالدینی روی تشك با عرقچین نشسته بود، آقایانی در خدمت آقا بودند.

حقیر خدمت مقام معظم رهبری عرض كردم: آقا! اگر بعضی بعد از نشست مجلس خبرگان، از رهبری حضرتعالی خبر دادند، ما سه سال قبل از فوت حضرت امام علیه الرحمه، رهبری شما را در سر می پروراندیم. فرمودند: چطور؟ عرض كردم به واسطه فرموده این مرد و اشاره به آیت الله بهاءالدینی كردم و در توضیح آن گفتم در سه نشست كه در سه جمعه پیاپی كه بنده در منزل محضرشان بودم این مطلب را فرمودند: روزی ابتدا به ساكن فرمودند: فلانی! قضیه قائم مقامی [آقای منتظری]سرنمی گیرد. كسی كه ما دلخوش به او هستیم، آقای خامنه‌ای است. بنده هم عرض كردم: بله آقا، و رفتم برای اینكه چای خدمت آقا بیاورم فرموده ایشان را یادداشت كردم.

هفته بعد روز جمعه حدود ساعت ده صبح فرمودند: "همانطور كه ما به شما گفتیم اینها می خواهند كاری كنند، اما موفق نمی شوند دلخوشی ما به آقای خامنه ای است." عرض كردم، بله آقا و بلند شدم رفتم یادداشت كردم و برگشتم. هفته سوم باز به همین مضامین در باره آینده مطلبی فرمودند، من نگاهی به چشم های آقا [آیت الله بهاءالدینی] كردم، آقا فرمود چه باید كرد؟ شما تعجب می كنی؟ اما دید ما این است، عرض كردم بله آقا.

چون سخنم به اینجا رسید آقایانی كه در خدمت آقا بودند خوشحال شدند و تبسم كردند و مقام معظم رهبری نگاهی به آیت الله بهاءالدینی كرد، ایشان هم به طور عادی گفته های حقیر را می شنید و سرمبارك در پیش داشت.»[i]