علامه سید جلال‏الدین آشتیانی را باید به حق، زنده كننده آثار حكما و مشعل‏دار حكمت و عرفان نظری دانست. او استاد اجلّ فلسفه، خصوصاً حكمت متعالیه و مروّج طراز اول آن محسوب می‏شد، با این همه هیچ صبغه تقلید و عصبیتی نسبت به آن نداشت و اگر نقد و نقضی در آن می‏یافت، آشكار می‏كرد. مرتبه ایشان در فلسفه بدان حد بود كه پروفسور هانری كربن او را «ملاصدرای زنده» می‏نامید، و استادش مرحوم رفیعی قزوینی وی را «سیدالحكماء الالهیین» لقب داده بود. اما افتادگی و تواضع، چنان ملكه وجود شریفش بود كه می‏گفت: «اگر ملاصدرا این بنده را یكی از خوشه‏چین‏های خرمن فیض خود محسوب فرماید، در حق بنده غلو كرده است.»

به ساحت مقدس حضرت سیدالشهداء علیه‏السلام عشق می‏ورزید و از آن حضرت با هیجانی خاص به «مطلب العشاق» تعبیر می‏كرد.

منبع : www.tebyan.net