كیفیّت نماز شب و سجده آقاى حاج سیّد هاشم حدّاد

..در اوّل غروب پس از نماز مغرب مقدار مختصرى به عنوان شام آنچه را كه از منزل مجاور یعنى منزل سر كوچه كه عیالاتشان آنجا بودند مى‏آوردند، تناول نموده و پس از اداى نماز عشاء می خوابیدند. ساعتى می گذشت بیدار مى‏شدند و از بام به زیر مى‏آمدند و تجدید وضو نموده، بالا مى‏آمدند و چند ركعت نماز با صداى خوش و آهنگ دلنشین قرآن از سوره‏هاى طویل می خواندند؛ و بعد قدرى رو به قبله به حال تفكر مى‏نشستند؛ و سپس می خوابیدند. باز بیدار مى‏شدند، و چند ركعت نماز دیگر به همین منوال می خواندند. و چون شب ها كوتاه بود دیگر وقتى به اذان صبح باقى نمى‏ماند. و چه بسا در این حال یا در دفعه اوّل كه بیدار مى‏شدند می فرمودند: سیّد محمّد حسین! چاى یا آب گرمى بیاور!

می فرمودند: مرحوم آقا (یعنى مرحوم قاضى) خودش اینطور بود و به ما هم اینطور دستور داده بود كه: در میان شب چون براى نماز شب بر مى‏خیزید چیز مختصرى تناول كنید؛ مثل چاى یا دوغ یا یك خوشه انگور، یا چیز مختصر دیگرى كه بدن شما از كسالت بیرون آید و نشاط براى عبادت داشته باشید. بنابراین بنده هر چه ایشان میل داشتند، گاه آب جوش و یا چاى و یا دوغ و یا خیار برایشان به بام میبردم، چون در آن فصل هنوز انگور نرسیده بود.

اذان صبح، نماز را با ایشان به جماعت بجاى آورده و سپس ایشان به سجده میرفتند، و قریب نیم ساعت و سه ربع و احیاناً یك ساعت سجده شان طول مى‏كشید. و بعضاً به حمّام رفته دوشى می گرفتند و بیرون میرفتند براى زیارت قبر مطهّر حضرت سیّد الشّهداء علیه السّلام و قبر مطهّر حضرت أبا الفضل العبّاس سلامُ الله عَلیه، و بعضى از حوائج منزل را در مراجعت تهیّه نموده و به خانه باز مى‏گشتند.[i]