مرحوم آیة الحقّ و العرفان آیة الله حاج شیخ محمّد جواد انصارى همدانى در سال هاى آخر عمر، و با توارد ضعف شدید و كسالت قلب، مسافرتى به پاكستان نمودند كه با نبودن وسائل نقلیه آن زمان به مانند امروز، بسیار مشكل و طاقت فرسا بود.

علّت مسافرتشان را ایشان به كسى نگفتند. آنگاه در میان محافل و مجالس دوستان سخن از سبب مسافرت به میان مى‏آمد و هر كس از نزد خود حدسى میزد. تا پس از سالیان دراز و بعد از فوت ایشان، روزى حقیر از حضرت آقاى حاج سید هاشم حدّاد علّت سفر آن مرحوم را پرسیدم.

فرمودند: سفر این گونه از بزرگان براى یكى از دو امر صورت میگیرد:

اوّل آنكه: در آن نواحى، عاشق دلسوخته و شوریده و وارسته‏اى است كه درمان درد هجران او در عالم توحید به دست این مرد است؛ خداوند او را مأمور میكند تا برود و از آن عاشق دستگیرى كند و درد وى را درمان نماید.

دوّم آنكه: روى مقدّرات عامّ و كلّىِ خداوند، بناست در آن نواحى عذابى فرود آید؛ خداوند این بنده را امر میكند تا از تمام آن نواحى عبور كند، و در اثر بركت و رحمت نفس رحمانى این بنده، خداوند عذاب را از آن قوم برمی دارد.[i]