تفسیر حضرت حدّاد عبارت محیى الدّین را: «وَ لِكُلِّ عَصْرٍ واحِدٌ یسْمو بِهِ

... در محضر حضرت آقاى حاج سید هاشم حدّاد أعلَى اللهُ درجتَه بودم، و سخن از محیى الدّین عربى زیاد به میان مى‏آمد... روزى از روزها جناب مغفور مرحوم حاج غلامحسین سبزوارى كه از ارادتمندان ایشان و از زُوّار همدانى و أسبق تلامذه مرحوم آیة الله أنصارى بود، از زیارت حرم مطهّر كه برگشت و نشست گفت: اینك كه از زیارت حضرت أبا الفضل علیه السّلام مراجعت میكردم، در شارع عبّاسیه به خاطرم آمد بیتى را كه در راهرو ورودى قبر محیى الدّین به سرداب نوشته‏اند؛ و این بیت از خود اوست:‏

          وَ لِكُلِّ عَصْرٍ واحِدٌ یسْمو بهِ             وَ أنا لِباقى الْعَصْرِ ذاكَ الْواحِدُ

 «در هر عصر و دوره‏اى یك نفر به وجود مى‏آید كه آن عصر بواسطه او عظمت مى‏یابد؛ و من براى تمام أعصار و دوره‏هاى آینده آن یك نفر مى‏باشم.»

و مى‏گفت: من خودم این بیت را در آنجا قرائت كرده‏ام، و عجیب ادّعاى عظیمى است كه محیى الدّین كرده است؟!

حضرت آقا فرمودند: هیچ عجبى ندارد؛ و این گفتار او یك گفتار عادى و معمولى است. و این اختصاص به محیى الدّین ندارد. هر كس به عرفان خدا برسد و فانى شود، این نغمه اوست. زیرا در عالم فَناء محیى الدّین نیست؛ خداست كه سخن میگوید. و معلوم است كه خدا اختصاص به زمانى دون زمانى ندارد. او همیشه بوده و هست و خواهد بود- انتهى كلام ایشان.[i]