ایشان در مورد غنیمت شمردن فرصت ها می فرمودند:
« همین كه ده روز یا بیشتر برای مسافرت به شهری می رفتم از فرصت استفاده می كردم، مباحثه و مذاكره علمی می گذاشتم. مواظب بودم وقتم تلف نشود. تفریح من در ایام تحصیل فقط تغییر آب و هوا بود. »
و آن گاه كه از دوران طلبگی سخنی به میان می آمد، می فرمودند:
« ما برای رفتن از منزل به فیضیه، سعی می كردیم مسیری را انتخاب كنیم كه خلوت باشد، تا بتوانیم روی درسها و مباحث تفكر كنیم. از كوچه باغها عبور می كردیم تا به فیضیه برسیم و در طی مسیر روی مطالب فكر می كردیم. لذا این مدت هم وقت ما به تفكر و مطالعه می گذشت. »
اراده قوی
مرحوم آقا ، از اوان نوجوانی تصمیمهای سنجیده و دقیق می گرفتند و به دنبال آن محكم و قوی در اجرای آن ایستادگی می كردند. آن جا كه كاری را صلاح و خیر تشخیص می دادند، هیچ نیرویی جز اراده الهی نمی توانست مانع اراده شان گردد.
زیر بنای تصمیمات ایشان دستورهای الهی و توجه به اوامر و نواهی خداوند بوده است. از این رو، به مستحبات اهمیت زیادی داده، سعی فراوانی در ترك مكروهات و اعمال ناشایست می كردند.
پیاده روی از كارهای مطلوبی بود كه ایشان هیچ گاه ترك نمی كرد و همواره برای حفظ سلامتی خود از این ورزش پسندیده سود می بردند.
به دلیل همین حالتهای معنوی بود كه به قدرت روحی عمیقی رسیده بودند، به طوری كه تسلطی همه جانبه بر جسم خویش در خود ایجاد كرده بودند.
نقطه آغاز این تصمیم، جمله ای حكمیانه از دوست صمیمی و یار قدیمی ایشان، امام خمینی بوده است، كه چنین نقل می كنند :
« در دوران جوانی با زمستان سردی رو برو شدیم كه همچون دیگران برای دوری از سوزش سرما، پوستینی بر تن كرده بودیم و همراه آن كارهای خود را با زحمت انجام می دادیم.
تا این كه روزی حاج آقا روح الله سراغ ما آمد و مرا با آن وضع دید فرمود: چه وضعی است كه برای خود درست كرده اید؟!
از آن روز تصمیم گرفتم بر سرما مسلط شوم. مدتی نگذشت كه در سوز و سرمای شدید زمستان با لباس معمولی زندگی می كردم و هیچ گاه وسایل گرم كننده به كار نمی بردم و تنها از رو اندازی سبك استفاده می كردم.»
دوری از لذات ظاهری و نفسانی مرام همیشه ایشان بوده است، زیرا در دوازده سالگی و در تابستان گرم و طاقت فرسای قم، تمام روزه های خود را گرفته و با عشق و شادابی تمام به عبادت مشغول بوده اند، روزانه چهار جزء قرآن تلاوت كرده و از این سرچشمه نور بهره ای وافر برده اند.
گاهی یادی از آن دوران می كردند :
« درهای رحمت به روی بنده باز شد. آنان كه مرده یك نان و كباب هستند، هرگز از این عالم سر در نمی آورند ، چرا كه در این عالم عقل و دین حاكم است. » [i] - [ii]