احمد جامی معروف به ژنده پیل. از مشاهیر عرفا و متصوفه است. قبرش در تربت جام، نزدیك سرحد ایران و افغانستان، معروف است. از اشعار او در باب خوف و رجاء این دوبیتى است:

غرّه مشو كه مركب مردان مرد را****در سنگلاخ بادیه پى ها بریده اند

نومید هم مباش كه رندان جرعه نوش****ناگه به یك ترانه به منزل رسیده اند

و هم او در رعایت اعتدال در امر انفاق و امساك گفته است:

چون تیشه مباش و جمله بر خود متراش****چون رنده ز كار خویش بى بهره مباش

تعلیم ز ارّه گیر در كار معاش****چیزى سوى خود مى كش و چیزى مى پاش

احمد جامى در حدود سال 536 درگذشته است.

منبع :

 خدمات متقابل اسلام و ایران / قرن ششم