یک کشتی را فرض کنید که در طوفان گرفتار آمده، رسیدن به ساحل نجات چه چیزی را می طلبد؟ آیا تنها  با کفایت بودن رهبر و مهارت ناخدا کافی است؟ آیا نباید هیچ یک از امکانات مربوطه و مورد نیاز، در اختیار ناخدا قرار گیرد؟ آیا نباید خدمه و اعضای کشتی گوش به فرمان او باشند؟
این بدیهی است که برای فائق شدن بر موانع و طوفان­های سهمگین، تنها داشتن ناخدایی ماهر کافی نیست.

شما سخن از زمانی می­گویید که آن حضرت درباره اش فرمود: پرچم­های سپاه فتنه از هر سو به اهتزاز درآید، و چونان شب تار و دریایی متلاطم به مردم روی آورند. از آن بیشتر چه طوفانهای سختی که شهر کوفه را بشکافد و چه تند بادهایی که بر آن وزیدن گیرد... [i]  

و از یاران و افرادی یاد می­کند که خون به دل حضرت کردند، تا جایی که فرمود: رهبر شما از خدا اطاعت می­کند شما با او مخالفت می­کنید؛ اما رهبر شامیان خدای را معصیت می­کند، از او فرمانبردارند. به خدا سوگند دوست دارم معاویه شما را با نفرات خود مانند مبادله درهم و دینار با من سودا کند، ده نفر از شما را بگیرد و یک نفر از آنها را به من بدهد! [ii]  

در این­ باره شما می­توانید شکوه­های حضرت علی (ع) با پیامبر (ص) را در خطبه 70 نهج البلاغه مطالعه فرمائید.

وانگهی همه اینها در صورتی مطرح می شود که ما مدرک موفقیت را در پیروزی ظاهری و بهره مندی از امکانات مادی و ... جستجو کنیم، اما ما این طرز تلقی را صحیح نمی­دانیم، ما امام حسین (ع) را با اینکه به شهادت رسید، انسان پیروز قلمداد می­کنیم، چون پیروزی را در انجام وظیفه الهی می­دانیم و بر این باوریم که آن حضرت علاوه بر عمل به وظیفه خود، به هدفش که نجات اسلام بود نائل آمد.

حضرت علی (ع) هم که کمتر از پنج سال حکومت کرد و با آنکه شرائط برای موفقیت ظاهری آن حضرت مهیا نبود، اما توانست چهره واقعی اسلام را در همین زمان کوتاه برای جهانیان ترسیم نماید. معیارهای حق و باطل را تبیین کند، و الگویی از حکومت اسلامی و اهدافش، ارائه نماید. آیا این موفقیت قابل مقایسه با موفقیت ظاهری امثال معاویه و حجاج بن یوسف ثقفی علیهم­اللعن و العذاب است؟!

شما برای آگاهی بیشتر خود می توانید مطالعه کتب شهید مطهری مثل سیری در نهج البلاغه و جاذبه و دافعه و... و کتاب "علی(ع) صدای عدالت انسانی" نوشته جرج جرداق را در اولویت قرار دهید.