مراحل امر به معروف و نهی از منکر، هجر، اعراض، زبان و عمل است. گاهی شخصی در درجه ای و در حالی است که نه اعراض و هجران ما تاثیری در او می گذارد و نه می توانیم با منطق و بیان و تشریح مطلب او را از منکر باز داریم بلکه باید وارد عمل شویم. وارد عمل شدن؛ مختلف است. معنای وارد عمل شدن تنها زور گفتن نیست، کتک زدن و مجروح کردن نیست البته نمی گوئیم در هیچ جا نباید تنبیه عملی شود بله، مواردی هم هست که جای تنبیه عملی است. اسلام دینی است که طرفدار حد و تعزیر است یعنی دینی است که معتقد است مراحل و مراتبی می رسد که مجرم را جز تنبیه عملی چیز دیگری تنبیه نمی کند و از کار زشت باز نمی دارد. اما انسان نباید اشتباه کند و خیال کند که همه موارد، موارد سخت گیری و خشونت است. پیغمبر هم دو گونه عمل می کردند یعنی عمل اول پیغمبر همیشه لطف و مهربانی بود؛ ابتدا از راه لطف و مهربانی معالجه می کرد، با منکرات و مفاسد مبارزه می کرد اما اگر به مرحله ای می رسید که دیگر لطف و مهربانی و احسان و نیکی سود نمی بخشید آنها را به حال خود نمی گذاشت. اینجا بود که وارد عمل جراحی و داغ کردن -تنبیه- می شدند. هم مرهم های خود را بسیار محکم و موثر انتخاب می کردند و هم آنجا که پای داغ کردن و جراحی در کار بود عمیق کار می کردند و قاطع جراحی می نمودند.

(کتاب حماسه حسینی ..... مجموعه آثار استاد شهید مطهری ج 17 ص 245)