شهید مطهری در این زمینه می فرماید: انسان، دانش و آگاهی را تنها از آن جهت که او را بر طبیعت مسلط می‏کند و به سود زندگی مادی اوست، نمی‏خواهد. در انسان غریزه حقیقت‏جویی و تحقیق وجود دارد. نفسِ دانایی و آگاهی برای انسان مطلوب و لذت‏بخش است. علم، گذشته از اینکه وسیله‏ای است برای بهتر زیستن و برای خوب از عهده مسئولیت برآمدن، فی حد نفسه نیز مطلوب بشر است. انسان اگر بداند رازی در ورای کهکشانها وجود دارد و دانستن و ندانستن آن تأثیری در زندگی او ندارد، باز هم ترجیح می‏دهد که آن را بداند. انسان طبعاً از جهل فرار می‏کند و به سوی علم می‏شتابد. بنابراین، علم و آگاهی یکی از ابعاد معنوی وجود انسان است.[1]