شهید مطهری در این باب می نویسد: بدون شک زرتشتیان مقارن ظهور اسلام همچون مانویان و مزدکیان، ثنوی مذهب بوده اند و این ثنویت را در دوره های بعد از طلوع اسلام نیز حفظ کرده اند... تنها در نیم قرن اخیر است که زرتشتیان دعوی توحید دارند و گذشته خود را یکباره انکار می کنند... ما مدعی نیستیم که دین زرتشت حتماً از اصل یک دین ثنوی بوده است و بنابراین زرتشت که مدعی پیامبری است، قطعاً کاذب بوده است، خیر ما چنین ادعایی نداریم. مسلمانان از صدر اول غالباً با زرتشتیان به روش اهل کتاب عمل کرده اند، یعنی مدعی بوده اند که این آئین در اصل و ریشه یک دین توحیدی و آسمانی بوده است و در ادوار بعد، هم چنانکه مسیحیت منحرف شد و به تثلیث گرائید، آیین زرتشتی هم به ثنویت گرائید. به همین جهت شخص زرتشت نزد ما محترم است.» [1]