انبیا و اولیای الهی به خاطر نقش محوری و رهبری جامعه دارای امتیازات ویژه و منحصر به فرد می باشند. آنها با عنایت الهی دارای امتیازی ذاتی می باشند که از همان آغاز تولد با آنها همراه است و آن پاک بودن فطرت و حجاب نداشتن آن است که این خود سرچشمه همه کمالات و فضیلت های الهی و انسانی است. البته تلاش و کوشش و مجاهده و رنج بردن در راه بندگی خداوند و عبادت او و هدایت انسان ها، کمالاتی اکتسابی نیز به کمالات ذاتی آنها می افزاید، یعنی کمال آغازین و نخستین و خداداد آنها با کمالاتی که در اثر مبارزه با نفس و دشمن و زحماتی که در راه بندگی خدا تحمل می کنند آمیخته می گردد و کمالی بر کمال اولیه آنها می افزاید چون انسان قدرت رسیدن به کمالات بی نهایت را دارد و دایما می تواند در حال تکامل باشد و نهایت تکامل بشری به آن اندازه که برای انسان تصور می گردد از آن اولیای الهی و چهارده نور پاک یعنی محمد و آل محمد(ص) می باشد، چنانچه روایات و زیارات مختلفی بر این نکته شاهد و گواه می باشد.

ولی سایر بندگان که فطرتشان محجوب و مستور گردیده همه تلاش و مجاهدت آنها برای کنار زدن و یا کم رنگ کردن حجاب فطرت می باشد تا آن فطرت پاک الهی که سرچشمه همه کمالات است دوباره رخ بنماید و صفات خداوند در آن متجلی گردد. یعنی چیزی که در ابتدا برای انبیا و اولیا حاصل است که همان فطرت بی حجاب و بی غبار است که عصمت آنان نیز ناشی از آن است، سایر بندگان باید پس از سال ها رنج و مرارت و مجاهدت به آن دست یابند البته در مرحله ای پایین تر و مرتبه ای ضعیف تر.