رجوع شود به كافی جلد اول، صفحه ی 265، باب التفویض الی رسول اللّه و الی الائمة علیهم السلام فی امر الدین. ایضاً كافی جلد 5، احكام متعه، ص 467: عن عمار، قال قال ابوعبد اللّه علیه السلام لی و لسلیمان بن خالد: قد حرّمت علیكما المتعة من قبلی ما دمتما بالمدینة لأنكما تكثران الدخول علیّ فأخاف أن تؤخذا فیقال هؤلاء اصحاب جعفر. ص 462: عن ابی عبد اللّه علیه السلام: لا بأس بأن یتمتع بالبكر ما لم یفض الیها مخافة كراهیة العیب علی اهلها. فقها معمولاً از این روایت كراهت تمتع به بكر می فهمند مطلقاً و حال آنكه این روایت معلّل به علتی است كه حرمت را می فهماند البته در مورد مخصوص، یعنی در موردی كه نقصی و عیبی بر دختر شمرده شود. پس مفاد حرمت است نه كراهت، آنهم حرمت در موارد بالخصوص. بعلاوه ازاله ی بكارت مورد نظر است نه اصل تمتع. روایت اول تحریم از قبل حاكم است.