‏یك مرد بسیار بسیار بزرگ از نظر معنویت ‏...استاد بزرگ خودم ...، مرحوم حاج میرزا على آقاى شیرازى اصفهانى رضوان اللَّه علیه است كه یكى از بزرگترین اهل معنایى است كه من در عمر خودم دیده‏ام. یك شب ایشان در قم مهمان ما بودند و ما هم به تبع به منزل یكى از فضلاى قم دعوت شدیم. بعضى از اهل ذوق و ادب و شعر نیز در آنجا بودند. در آن شب فهمیدم كه این مرد چقدر اهل شعر و ادب است و چقدر بهترین شعرها را در عربى و فارسى مى‏شناسد! دیگران شعرهایى مى‏خواندند البته شعرهاى خیلى عادى؛ شعرهاى سعدى، حافظ و ... ایشان هم مى‏خواند و مى‏گفت این شعر از آن شعر بهتر است، این مضمون را این بهتر گفته است، كى چنین گفته و ... شعر خواندن آنهم اینجور شعرها كه گناه نیست، امّا در شب شعر خواندن مكروه است. خدا مى‏داند وقتى آمدیم بیرون، این آدم به شدّت داشت مى‏لرزید. گفت من اینقدر تصمیم مى‏گیرم كه شب شعر نخوانم آخرش جلوى خودم را نمى‏توانم بگیرم. مرتب اسْتَغْفِرُاللَّهَ رَبِّى وَ اتوبُ الَیْه مى‏گفت، مثل كسى كه معصیت بسیار بزرگى مرتكب شده است. العیاذباللَّه اگر ما شراب خورده بودیم، اینقدر مضطرب نمى‏شدیم كه این مرد به واسطه یك عمل مكروه مضطرب شده بود.

این‏جور اشخاص چون محبوب خدا هستند از ناحیه خدا یك نوع مجازاتهایى دارند كه ما و شما ارزش و لیاقت آن جور مجازاتها را نداریم. هر شب این مرد اقلًا از دو ساعت به طلوع صبح بیدار بود و من معنى شب زنده دارى را آنجا فهمیدم، معنى «شب مردان خدا روز جهان افروز است» را آنجا فهمیدم، معنى عبادت و خداشناسى را آنجا فهمیدم، معنى استغفار را آنجا فهمیدم، معنى حال و مجذوب شدن به خدا را آنجا فهمیدم. آن شب این مرد وقتى بیدار شد كه اذان صبح بود. خدا مجازاتش كرد.

تا بیدار شد ما را بیدار كرد، گفت: فلانى! اثر شعرهاى دیشب بود! روحى كه چنین ایمان مستحكمى دارد، یك چنین ضربه كوچكى هم كه بر آن وارد مى‏شود یعنى یك چنین حمله كوچكى هم كه از مقامات دانى آن بر مقامات عالى‏اش وارد مى‏شود، آن مقامات عالى عكس العمل نشان مى‏دهند، ناراحتى نشان مى‏دهند، حتى مجازات نشان مى‏دهند كه ببین! بى مجازات نمى‏ماند! آدمى كه در شب مرتب شعر بخواند، دو ساعت وقت خودش را صرف شعرخواندن كند، لایق دو ساعت مناجات كردن با خداى متعال نیست.[1]