ما در عمر خود افرادى را دیدهایم كه در حال نماز آنچنان مجموعیّت خاطر و تمركز ذهن
داشتهاند كه به طور تحقیق از هر چه غیر خداست غافل بودهاند. استاد بزرگوار و عالیقدر ما
مرحوم حاج میرزا على آقا شیرازى اصفهانى (اعلى اللّه مقامه) از این ردیف افراد بود. براى كسب این پیروزى هیچ چیزى مانند عبادت كه اساسش توجّه به خداست، نمىباشد. ریاضت كشان از راههاى دیگر وارد مىشوند و حدّاكثر این است كه از راه مهمل گذاشتن زندگى و ستم بر بدن، اندكى بدان دست مىیابند، ولى اسلام از راه عبادت- بدون اینكه نیازى به آن كارهاى ناروا باشد- این نتیجه را تأمین مىكند.
توجّه دل به خدا و تذكّر اینكه در برابر ربّ الارباب و خالق و مدبّر كل قرار گرفته است، زمینه تجمّع خاطر و تمركز ذهن را فراهم مىكند.
زلف آشفته او باعث جمعیّت ماست چون چنین است پس آشفتهترش بایدكرد[i]
[i] . مجموعهآثاراستادشهیدمطهرى، ج3، ص: 301 و ص: 302