از استاد خودم عالم جلیل القدر، مرحوم آقاى حاج میرزا على آقا شیرازى (اعلى اللّه مقامه) كه از بزرگترین مردانى بود كه من در عمر خود دیده‏ام و به راستى نمونه‏اى از زهّاد و عبّاد و اهل یقین و یادگارى از سلف صالح بود كه در تاریخ خوانده‏ایم؛ جریان خوابى را به خاطر دارم كه نقل آن بیفایده نیست.

در تابستان سال بیست و سال بیست و یك، من از قم به اصفهان رفتم و براى اولین بار در اصفهان با آن مرد بزرگوار آشنا شدم و از محضرش استفاده كردم. البته این آشنایى، بعد تبدیل به ارادت شدید از طرف من و محبت و لطف استادانه و پدرانه‏ از طرف آن مرد بزرگ شد بطورى كه بعدها ایشان به قم آمدند و در حجره ما بودند و آقایان علماء بزرگ حوزه علمیّه كه همه به ایشان ارادت مى‏ورزیدند در آنجا از ایشان دیدن مى‏كردند.

در سال بیست كه براى اولین بار به اصفهان رفتم، هم مباحثه گرامیم كه اهل اصفهان بود و یازده سال تمام با هم هم مباحثه بودیم و اكنون از مدرّسین و مجتهدین بزرگ حوزه علمیه قم است به من پیشنهاد كرد كه در مدرسه صدر، عالم بزرگى است نهج البلاغه تدریس مى‏كند، بیا برویم به درس او. این پیشنهاد براى من سنگین بود؛ طلبه‏اى كه «كفایة الاصول» مى‏خواند، چه حاجت دارد كه به پاى تدریس نهج البلاغه برود؟! نهج البلاغه را خودش مطالعه مى‏كند و با نیروى اصل برائت و استصحاب مشكلاتش را حل مى‏نماید!

چون ایام تعطیل بود و كارى نداشتم و به علاوه پیشنهاد از طرف هم مباحثه‏ام بود پذیرفتم؛ رفتم اما زود به اشتباه بزرگ خودم پى‏بردم، دانستم كه نهج البلاغه را من نمى‏شناخته‏ام و نه تنها نیازمندم به فرا گرفتن از استاد، بلكه باید اعتراف كنم كه نهج البلاغه، استاد درست و حسابى ندارد. به علاوه دیدم با مردى از اهل تقوا و معنویّت روبرو هستم كه به قول ما طلّاب ممّن ینبغى ان یشدّ الیه الرّحال «از كسانى است كه شایسته است از راههاى دور بار سفر ببندیم و فیض محضرش را دریابیم.»

او خودش یك نهج البلاغه «مجسّم» بود، مواعظ نهج البلاغه در اعماق جانش فرو رفته بود. براى من محسوس بود كه روح این مرد با روح امیر المؤمنین (ع) پیوند خورده و متصل شده است. راستى من هر وقت حساب مى‏كنم، بزرگترین ذخیره روحى خودم را درك صحبت این مرد بزرگ مى‏دانم؛ رضوان اللّه تعالى علیه و حشره مع اولیائه الطّاهرین و الائمّة الطیّبین.

من از این مرد بزرگ داستانها دارم. از جمله به مناسبت بحث، رؤیائى است كه نقل مى‏كنم:

ایشان یك روز ضمن درس در حالى كه دانه‏هاى اشكشان بر روى محاسن سفیدشان مى‏چكید این خواب را نقل كردند، فرمودند:

 «در خواب دیدم مرگم فرا رسیده است؛ مردن را همان طورى كه براى ما توصیف شده است، در خواب یافتم؛ خویشتن را جدا از بدنم مى‏دیدم، و ملاحظه مى‏كردم كه بدن مرا به قبرستان براى دفن حمل مى‏كنند. مرا به گورستان بردند و دفن كردند و رفتند. من تنها ماندم و نگران كه چه بر سر من خواهد آمد؟! ناگاه سگى سفید را دیدم كه وارد قبر شد. در همان حال حس كردم كه این سگ، تندخویى من است كه تجسم‏ یافته و به سراغ من آمده است. مضطرب شدم. در اضطراب بودم كه حضرت سید الشهداء (ع) تشریف آوردند و به من فرمودند: غصّه نخور، من آن را از تو جدا مى‏كنم.»[i] - [ii]